Ik ben altijd en overal te laat. Altijd gehaast. Kom altijd lopend, puffend aan. Of ik nu een uurwerk aan heb of een gsm op zak: het maakt niet uit. Mijn tijdsbesef is gebrekkig.
Vroeger durfde ik helemaal nooit loslaten. Was ik constant erg gestresseerd. Zal ik er geraken? Krijg ik het af?
Tegenwoordig durf ik het aan om de tijd uit het oog verliezen. Stresseer ik me nog enkel over de gevolgen van het te laat zijn. Gevolgen, die voor mij zwaar doorwegen. Al zijn de concrete gevolgen nihil, ik vergeef het mezelf niet.
Dat ik de wekker niet hoorde. Niet ging checken hoe laat het precies was. Elke 6 maand begin met vroeg naar het werk gaan en na een eind weer - zweterig en in halve paniek - als allerlaatste arriveer.
dinsdag 8 juli 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten