De Lijdzame Cliènt

Om stipt 14u was ik er binnen. Om 16u werd mijn haar geknipt.

Mij 2 uur in stilte (euh, neen, met een bonkende beat op de achtergrond) bezighouden zonder leesvoer is een klus. Het lukt me hoor. Maar tegen dat ze er eindelijk aan begon, en ik al een heel alleenstaande-moeders-leed gesprek tussen haar collega en de naast mij geïnstalleerde, van licht platina extensions voorziene oranjebruine blondine mét aangekleed schoothondje (I kid you not!) achter de rug had, kon het me begot niet schelen wat ze nog met mijn haar deed.

Zucht.

Vriendelijk was ze wel. Ze complimenteerde me met mijn haarkleur en werkte snel maar rustig. Afrekenen ging minder. Het duurde wel twee minuten voor ze de conditioner bij de 18 euro had geteld (eerst fout, dan goed) en nog heb ik het idee dat het meisje aan de wastafel niet 5 maar 4 euro vermeldde, toen ze me vroeg of die erop mocht.

Het resultaat: een hippe carré met bangs. Het probleem is dat ik niet hip wil zijn.

De vorige keer (elders, véél duurder) knipte de mevrouw ultra klassiek en kreeg ik weken nadien nog complimentjes.

De keer daarvoor - bij De Cliènt, ook met Flairbon - was ik redelijk content. Ik had toen wel leesvoer. En toen knipte iemand anders.

Toen ik buitenkwam, regende het. En neen, ik had mijn oranje anorak niet aan, omdat ik niet als debiel wil overkomen als ik zo'n zaak binnenstap. Direct een natte kop dus. Haha.

En na de snel-snel boodschappen en het afhalen van de kids bemerkte ik dat ik mijn enige echte klus voor de dag, een brief in de bus gaan steken, gewoon geheel vergeten ben.

Straks weer naar buiten dus. Mijn gat is toch nog nat.