Wakker geworden van geroep en geschreeuw. Het zat er weer bovenhands op. En toen bedacht ik me op slag: neen, ik rij geen 200 km met die twee in mijn kielzog vandaag. Het autorijden alleen al schrikt me behoorlijk af. Want ik ben verre van in topvorm, wat opletten en zo betreft. Met een duo vechtende kinderen als gezelschap wordt het vast niet beter. En morgen kan het ook niet, dus zal ik er niet geraken. Wat niet de bedoeling was. Maar het zij zo.
Ergens schaam ik me wel dat ik de courage niet heb om alsnog te vertrekken. Ik zal een andere keer naar mijn petekind gaan. En de mijne zal haar peter een andere keer zien.
Ze hebben de dag trouwens op identiek dezelfde wijze afgesloten. Ik vrees dat de buren er zot van worden. Ik ook.
zaterdag 19 september 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten