1933

Ik mag niet klagen. Het is al erger geweest. Véél erger. Ik ga wel niet mee naar de rugbytraining straks maar ik ga toch een toer lopen, denk ik. Misschien maakt dat wat geheugen vrij. Misschien.

In ieder geval: ik ben niet in paniek of zo. Maar het is niet handig, om zo met een kop vol watte te zitten aan de vooravond van een nieuwe opleiding. Vroeger had ik me opgejaagd. Nu ben ik er meer gelaten over. "Acceptatie", zei de shrink gisteren. Maar dat vind ik een erg vies woord. Leg ik er mij bij neer, dat er dagen - weken - zijn waarop ik braindead ben? Neen! Maar het gaat toch wel allemaal beter nu dan pakweg drie jaar geleden. De cognitieve uitval is handelbaarder. En vooral: ik merk nu veel beter dat het cyclisch is. Dat ik evenzeer periodes van extreme concentratie en enorm véél output doormaak. En dat ik wel een beetje tegengas kan geven, maar dat het uiteindelijk weinig zoden aan de dijk brengt.

Dus probeer ik rustig te blijven. Me niet te veel te laten afleiden of opjagen. En al wat niet subiet noodzakelijk is uit te stellen.

Zoals het bellen naar 1933 om de boodschappen op de antwoordservice te beluisteren. Die van de voorbije weken.