Itchy & scratchy

Het gaat alweer een hele tijd ietwat te hard. Niet dat ik het erg lastig heb, maar toch. Omdat ik onrustig ben, slaap ik véél te weinig en daardoor ben ik moe. Doodop. Versleten. Maar o zo wakker. En helder.

Lange teksten lezen is lastig. Bijleren ook. Maar voor de rest is het gewoon fijn: ik spring van associatie naar associatie, zonder in de gedachtenstroom te verzuipen. "Do not confuse activity with productivity", was het motto van de vorige weken, maar zie, het gaat alweer beter: input en output raken in evenwicht. Alleen fysiek ben ik een wrak. Bad skin, no nails and fatty.

"Heb jij geen last van tics?" , vroeg een mede-ADHD'er me, lang geleden. "En worden die niet erger door de Rilatine?" "Neen", antwoordde ik toen, "Geen tics, helemaal geen last". Maar momenteel word ik er gek van, van het bijten en krabben. Mijn lippen, de binnenkant van mijn wangen, mijn nagels en mijn huid hebben het zwaar te verduren. Ik zie het. En kan me niet voorstellen dat het niemand anders opvalt. Maar niemand zegt iets. Het is een no go onderwerp. 't Is mijn probleem. Jezelf pijn doen, want dat is het precies, is te gek voor woorden. Mocht ik meer lopen ... Mocht ik meer spinnen ... Misschien zou het dan beter gaan. Maar ik ben er niet helemaal van overtuigd.

Onrust is een constante. En ook al gaat het zo veel beter dan vroeger, 't is niet alsof het beest bedwongen is.