Touched

Vorige week donderdagnamiddag had hubby met me afgesproken om eindelijk naar Avatar te gaan kijken. In de cinema - waar ik in geen tijden meer kwam - voor de 3D versie. Ik had vast de DVD afgewacht. Maar zie, hij drong aan, omdat hij wist dat ik eigenlijk wel graag op groot scherm wou kijken, maar het nooit voor mezelf alleen geregeld zou krijgen.

En ja, ik heb genoten. Heel erg zelfs. Het was van dat wat volgde op deze blikken geleden dat ik nog zo onder de indruk was.

Oh ja, ik weet nog heel goed dat ik in 1993 zot blij was dat ik Jurassic Park in de UK kon zien, want hij was er zo'n goeie 2 maand eerder gereleased dan hier. De omstandigheden zullen me wel altijd bijblijven: pril zwanger en alleen in Milton Keynes ... ik liep op eieren. De plastic "Jurassic Park" balpen die ik toen kocht, schrijft trouwens nog steeds. No kidding.

Want het zit zo: ik ben verzot op special effects. Vaak zijn die - en niet het verhaal - de hoofdreden om iets te bekijken. Reign of Fire, Stardust, The Golden Compass, The Chronicles of Narnia en dies meer in het fantasy genre: ze passeerden de revu.

Ik ben bepaald dol op vreemde werelden, vooral als ze goed uitgewerkt zijn. Geloofwaardig en ook: MOOI. Vooral dat laatste. Ik ben de meid die de "making of" intensief checkt. Die dagenlang naar artwork kan zitten kijken, online en in boeken. Die movie stills en wardrobes bestudeert. Die sinds LOTR absoluut fan is van Weta Workshop. Beeld je dus in hoe dit klonk: Weta én ILM in één film.

En ja, Avatar was alles wat ik had verwacht. Een visueel betoverend spektakel. Met massa's momenten waar ik wou roepen "stop: opnieuw, ik wil dat nog es zien". En nog eens. En nog eens. Omdat het er goed uitziet. Echt. Magisch. Uitnodigend. Het kan me soms niet veel schelen dat het verhaal simpel is. De boel er echt doen uitzien is véél belangrijker.

En ja, ik heb last van de post-"Avatar" depression. This world is just too bleak.