Ergens heb ik zo 't idee dat er op de blogs die ik geregeld lees een soort ongeschreven regel bestaat wat familie betreft, in de zin dat stories over familieleden of -toestanden een positieve ofwel humoristische toon dienen aan te houden.
I resent that.
"Van je familie moet je 't hebben", zegt men soms. "Wat hebben?", denk ik dan. Want ik weet het niet hoor...
Niet dat ik nu negatief wil zijn of zo, niet eens dat. Maar ik heb dat niet, zo'n warme band met de familie. Wij - familieleden in 't algemeen en "mijn thuis" waar ik ben opgegroeid - laten mekaar nogal met rust. Bellen mekaar niet al te vaak op en lopen mekaars deur niet plat. En dat is maar goed ook. Want wie zegt dat we close moeten zijn?
Misschien hebben we weinig gemeen en valt er gewoon niet veel boeiends te melden. Misschien liggen we niet wakker van wat de rest met zijn leven doet. Misschien zijn we gewoon content met hoe de dingen zijn en is het niet vandoen om tussen twee eindejaarsgebeurens door nog veel "en groupe" te doen. Misschien houdt precies dat ons gezond: het feit dat we niet vaak verjaardagsfeesten of communies moeten doormaken.
"Nothin' feels better than blood on blood"? Ik weet het niet zulle.
woensdag 3 maart 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Ik ken dat gevoel. Maar om heel eerlijk te zijn... ik heb ook geen behoefte aan 'mijn' familie. Ik heb hen weinig te vertellen en zij aan mij. Laat het ons houden op "een gebrek aan wederzijdse interesse". Zo een enkele keer per jaar een kort, eerder toevallig, bezoekje is mij meer dan genoeg. En ik voel me daar goed bij, zonder enig schuldgevoel :-)
Een reactie posten