Wakker geworden met de nasmaak van een zware nachtmerrie, door de medicatie heen. Oh oh. Not good.
Een goed jaar op een andere plek, op halve kracht - tijd om te evalueren. Tijd om de mijnen (thuis) en mijn (flink uitgedunde) hulpverleners uit te nodigen om eens mee te kijken of dit nu wel de oplossing is die we in gedachten hadden.
Fact: ik ben van het soort dat aanmoddert tot de boel ontploft.
Omdat ik enerzijds zo vol goede moed zit dat ik erin blijf geloven dat het allemaal wel zal loslopen. Hey, ik heb deze klus ooit eerder geklaard! Maar daarbij vergeet ik conveniently dat het me bloed, zweet en tranen gekost heeft. En dat ik niet noodzakelijk tevreden was over het resultaat. Om nog te zwijgen van alle psychofarmaca die ik onderwijl in mijn kas sloeg.
Ik ontken zo lang mogelijk dat dingen niet naar wens lopen. Omdat ik er liefst met niemand over wil praten. Da's niet mijn stijl. Ik hou mijn kop. Echt wel!
Jammeren, da's voor op deze blog. Hier kan ik generiek geweeklaag loslaten op al wie het wil weten. Tegen wie het dient te weten, zwijg ik. Want zeg nu zelf: het is niet lollig om te moeten zeggen dat je wel een consistente indruk maakt maar daarom nog niet behoorlijk functioneert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten