Twaalf jaar donkerblauw met wit, plus nonnen: ik kan u eerlijk meegeven dat de naweeën van dat trauma nog steeds niet geweken zijn. Het was dus met enige aarzeling dat ik gisteren met dochter Goene Zaalwaarts trok, om eens te horen wat ze daar verkondigen over het middelbaar. Want ik had gehoord dat het daar goed is. En eerlijk gezegd: volgens wat ik hoorde en zag is het daar héél goed. Op één ding na: hoewel de nonnen ondertussen uitgestorven zijn, is de hypocrisie dat niet.
Tijdens de intro bladerde ik al in het schoolreglementboekje en botste ik op strenge kledingregels. Maar die op het podium beantwoordden er alvast niet aan, dus zo'n vaart zou het wel niet lopen, dacht ik. Tot de ever so cute leraar Latijn ons op de rondleiding meenam naar de uniform shop, alwaar hij stipuleerde dat je ongeveer alle kleding - in wit en flesgroen, met schoollogo - daar diende aan te schaffen.
Huh? Dagelijks zie ik hordes groentjes richting Dampoort flaneren en daar komt maar weinig flesgroen bij kijken. Op de lagere school is men streng, dat is duidelijk. Maar naarmate de leeftijd stijgt, neemt de camouflage toe: ze dragen stuk voor stuk khaki groene spullen. En dat vinden dochter en haar vriendinnen tof. En dat deed mij overstag gaan: als zij niet over haar nek gaat van het uniform, dan is het voor mijn part een mogelijke school.
Dochter zelf was wel tevreden. En mondig. Ze stelde vragen over hoe het zat met die godsdienst ("Wordt er hier gebeden voor het eten?") en ging in discussie over het uniform ("Mijn vriendinnen in de muziekschool dragen allemaal andere spullen, blijkbaar mag het dus...") . Het werd me gelijk ook duidelijk dat de brave leraar niet gewend was aan kritische 11-jarigen.
Maar kom, we hebben nog een paar scholen te doen. Wordt vervolgd ...
1 opmerking:
Ook niet veranderd sinds mijn tijd (op de Visitatie):
Het nonnenmeubilair wordt nog volop gebruikt.
De oude gebouwen stinken.
De klassen zijn klein en ultra minimalistisch.
Een reactie posten