Nog zoiets wat ik als kind niet deftig kon: schaatsen. Balspelen, zwemmen, lopen, springen en (rol)schaatsen: in vergelijking met mijn leeftijdsgenoten bracht ik er weinig van terecht. Het lijkt wel een wonder dat ik leerde fietsen. Want thuis werd ik eerder afgeremd dan gestimuleerd op dat vlak. Gymnastiek en dans: dat zag mijn moeder zitten. Goed voor mijn elegantie. Maar al de rest was "pas op". En omdat ik het niet leerde was ik er ook slecht in. Ik verkrampte. Haatte alle sport en spel waar ik bij de gidsen moest aan meedoen. Want ik was noch rap, noch sterk, noch behendig.
Raar hé, dat het nu wel (een beetje) gaat, dat schaatsen. Ik heb geleerd om wat los te laten. Om minder bang te zijn. En kijk, ik val nu veel minder. Heb maar één blauwe plek, op mijn rechterknie.
Zoon, met wie ik na school ging schaatsen, genoot van zijn kunde. Met dat schaatskamp in de herfstvakantie, staat hij stevig op het ijs. Wat een coole gast, mijn zoon!
dinsdag 12 december 2006
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten