"We believe in touching people"

Osteopaten: in de IAO clinic vind je ze in alle soorten en maten. Ze zijn, als het hun eerste studie is, 22-23 jaar. De ouderen hebben vaak al een kine of LO diploma op zak. En ze moeten heel veel uren stage lopen in de clinic. 's Morgens vroeg en 's avonds. En in de vakantie.
Eerst zoekt de osteopaat(e) van dienst uit waar je blokkages zitten. Je moet een reeks houdingen aannemen en dan wordt er zowaar overal geduwd. Met de duimen. Hard. Als ze spanning detecteren (m.a.w. als je pijn hebt), wordt er met een potlood een bolletje getekend, of wat gekribbeld op je fiche. Als ze met twee zijn, dicteren ze aan elkaar onduidelijke zaken waar ik alleen van snap dat het om benamingen van wervels en zo gaat.
Wat ze doen, heet manipuleren. Ik noem het "losmaken". Iedereen heeft daar zo zijn eigen stijl bij. En de ene persoon ligt je al beter dan de anderen. Meestal zijn het meisjes, maar vandaag werd ik aan Marco toegewezen. Een Nederlander. Net als bij de diergeneeskunde zitten hier veel inwijkelingen. M. had zijn taalgebruik aangepast en zei systematisch "ne keer" bij de instructies die hij me gaf. Zijn studiegenote verstond echter maar de helft van wat hij haar dicteerde en liet hem dus zo goed als alles herhalen. Maar kom, in tegenstelling tot alle juffrouwen die me reeds behandelden, moest hij het niet hebben van subtiel doch pijnlijk duwen. Neen hoor: ik werd met de nodige kracht op een plek of 5 gekraakt. En weet je wat? Toen ik thuiskwam was ik deze keer niet doodmoe en slap als een vod. Wat ik normaal verwacht na een osteopatie behandeling. Fijn. En nu maar hopen dat ik de volgende keer weer M. tref!