vrijdag 19 oktober 2007

What was I thinking?

Hierbij timmer ik hard op mijn eigen smoel, maar dat moet dan maar: is het een goed idee om full-time "iets anders" te gaan doen en daarbij mijn "beperkingen" te verzwijgen? Euh ... Het lijkt aanlokkelijk. Maar wacht es ... Heb ik dat niet al een paar keer - meestal noodgedwongen - gedaan? En was dat de oplossing? Euh ...

Acceptatie. Jaja, ik lees en mediteer erover. En het lukt me aan geen kanten, dat accepteren. Ik ben nog steeds erg boos. Over elke suggestie dat ik "overdrijf", "de moed heb opgegeven" of "de schuld buiten me zelf zoek". Als ik zeg: het gaat niet over en het wordt ook niet beter, dan is dat een poging tot acceptatie. Een signaal dat ik het anders wil aanpakken dan er gewoon weer in te vliegen en zien wat het geeft ... Ik zie de struikelstenen wel niet liggen, maar ondertussen weet ik wel dat ze er zijn. En please, ik heb echt niemand nodig om me op te peppen. Om me poeslief voorstellen te doen voor "als het weer beter gaat".
Hoe je het ook wendt of keert ADHD heeft een biologische basis. ... Je kunt ADHD niet verhelpen door nog meer je best te doen of jezelf een nog strengere discipline op te leggen. (*)

Luister nu toch eens naar wat ik zeg. Staar je niet blind op mijn sterke verbaliteit en intelligentie. Want daar is niks mee aan de hand. Ik zoek heus geen medelijden.

Geen opmerkingen: