BarcampGhent2 (2)

Na alle geklus van vandaag neem ik effe de tijd om de slideshare te checken. Er ontbreken er nogal wat, zie ik, maar dat kan nog veranderen hé.

Volgende maakte ik mee:

• Dorien Aerts - "Hoe je vriend of vriendin geekier maken". Eerlijk gezegd vond ik het het stukske dat ik bijwoonde geeuw. Maar ja, wat wilt ge in een huishouden waar dochter van net geen 11 al een eeuwigheid op de hoogte is van wat Dorien vertelt ...
• Litrik De Roy- "I switched to Ubuntu: Why? and How?". Leerzaam en nuttig, hij gaf afdoende argumenten om me te overtuigen dat Ubuntu absoluut een optie is voor mensen als ik die het installeren/upgraden van Windows PC's uit pure ellende opgegeven hebben.
• Clo Willaerts - "24 hours off the grid". Het onderwerp vind ik kouwe kak. Mensen die compulsief jacked in zijn, zijn imho gewoon zielig. Clo is echter super charismatisch en fun, daarom ging ik dus kijken...
  
• Hendrik Dacquin - "Flow in the User Experience". Hoera! Een nieuw woord geleerd: autoletic. Héél interessante presentatie. Ga es op zoek naar een boek van dienen Hongaar zie.
  

BarcampGhent2

Group shot BarcampGhent2
Originally uploaded by Lone Black Rider

Ik kon maar 3 sessies (en een stukske) bijwonen - later meer erover - maar was content. En ik was er voor de groepsfoto. Ha!

Dit overstijgt zelfs het moddergooien.

Ocharme De Crem toch. Nu pas uitgevonden dat bloggers gevaarlijk zijn.

Boe! Grrr!

A little laughter or happy ever after

Yup, de Sint was er extra vroeg bij dit jaar met
High School Musical: Sing It!

En hoe corny het ook mag zijn: het is super schattig om onze kids samen te zien zingen.

And slowly it eats me away.

"Een tijdje geleden heb ik jou aangesproken op het einde van een  trainingsessie over een eventuele bijdrage voor ons magazine. Wel bij deze wil ik opnieuw polsen of we een beroep kunnen doen op jou. Bedoeling is dat je iets schrijft vanuit je eigen ervaringswereld als persoon met AD(H)D. Dit komt dan onder de rubriek 'Uw verhaal'. De bijdrage zelf mag tussen de 4000 en 6000 tekens bedragen."

Yup, ze hebben me gevraagd om iets te schrijven. En ik ga het doen. Met de trainingsessies is het achterhoofd, want ik moet toegeven dat ik er nog dagelijks aan denk, aan de nieuwe strategieën waarover ik leerde. 

Momenteel zit ik al weer veel te lang in zak en as over life as such. Voornamelijk omdat ik weiger om alle "wees blij met wat je hebt" redeneringen te volgen. Ze houden geen steek, ziet u? Want zeg nu zelf: het dagelijks leven leent zich niet tot statistische tevredenheid. Ik kan niet content zijn dat gemiddeld 50% van wat ik doe probleemloos verloopt. Want dat klopt niet. Laat ik beter stellen dat - diepe zucht - 40% van wat ik doe bovengemiddeld goed gaat. Dat ik voor die zaken 95% van de punten scoor. Goed hé! Maar ik moet er ook bijnemen dat de resterende 60% van moeilijk tot echt slecht gaan. Dat ik voor heel wat zaken faliekant buis. En daar steeds weer mee geconfronteerd word. 

Het ergste is, dat het zo goed als niemand opvalt. Ik ben erg goed in ontwijken en verbergen. In doen wat ik verondersteld word te doen zodat het er allemaal normaal uitziet. 

And slowly it eats me away.

Waar heb ik door de band helemaal géén problemen mee?

• de agenda met alle afspraken bijhouden
  
• afspraken uit de agenda nakomen
  
• kinderen brengen en halen
  
• huiswerkbegeleiding
  
• boodschappen- en klusjeslijsten bijhouden
  
• boodschappen doen
  
• de was doen
• verstellen, naaien, breien, haken, knutselen
  
• af en toe koken

Give Thanks By Giving Back

In America is het bijna Thanksgiving. Op dit eigenste moment reppen de mensen zich naar hun familie om er gezellig samen te zijn - en cadeautjes te delen, of course.

Neen neen, ik wil hier geen Thanksgiving introduceren. Eén geleende feestdag - Halloween - is genoeg. Geen "Home for the Holidays" voor mij. (Hoewel, de film is geweldig.)

Maar ik ben al begonnen met nadenken over welke geschenken er gedeeld zullen worden en dit boek zit er vast en zeker bij.


A Complaint Free World
How to Stop Complaining and Start Enjoying the Life You Always Wanted


Zeg nu zelf: kan het mooier dan dat?

Suddenly it's Christmas
Right after Hallowe'en
Forget about Thanksgiving
It's just a buffet in between.

Tja, 'tis the season.

Christmassy (1)

Yup, ik heb er last van, van de lokroep van kaneel en sinaasappel en gingerbread. En daarbij moet het just lukken dat de Gentse Laura Ashley store aan het uitverkopen is. Oh dear!

Scharrelde dus blijgezind tussen lampekapkes en kussens en kandelaars. Stak een velvet trim boiled wool jacket aan en lachte naar de spiegel. Hmm. En zag ik daar geen compleet overbodige avondjurk - ik ga begot nergens heen - die ik met graagte paste? Jaja.

Wat me wel behoorlijk tegensteekt is dat de pounds wel héél creatief geconverteerd zijn. Zeg nu zelf: £160 - da's de prijs op de UK site - is géén 245 euro. En zwart is ook niet mijn kleur, hé.

CORRECTIE (na een tweede bezoekje) is geen 345 euro !!!!

Jaja, mijn vorige Laura Ashley Xmas dress - lang, donkergroen, in damast en fluweel - heb ik enkel thuis voor de spiegel aangehad. Ik kon er niet aan weerstaan. Ook al ging ik nergens heen, ik moest em hebben. En dat was 20 jaar geleden...

Tja, 'tis the season.

De Tiende van Britney

Sloom, log en afgepeigerd, zo was het eind oktober en zo is het opnieuw. Spijts alle inspanningen. Want ik ben er in geslaagd om een aantal dagen suikerloos te gaan, maar de honger maakte me kregelig. En resultaten op de schaal zag ik niet. Ik gaf op. Stomweg. OK, na 2 uur spinnen ben ik een kilo kwijt, maar voor hoe lang? En het gaat me niet eens om kilo's, maar om spannende kledingstukken, want dat is wat ik verfoei. Een kast vullen met een nieuwe - kleinere - maat om er vervolgens niet meer goed in te passen. It sucks big time. En ik zie dat ik er niks aan veranderd krijg.

Conditie en gewicht zijn bij mij niet echt gerelateerd, vrees ik. De laatste weken heb ik behoorlijk doorgetraind. Afgewisseld zelfs. Deed aan striding - wat vrij lastig was - bij spinning gaat mijn hartslag lang niet zo snel meer omhoog. Deed Pilates - heerlijke statische oefeningen die alles goed losrekken. Ging spinnen, vaak twee uur na elkaar. En liep wekelijks mijn toerke rond de Watersportbaan met een geleende iPod waar ik nog altijd niks op toevoegde, waardoor mijn toerke een een vaste soundtrack kreeg.

Ondertussen weet dat ik ergens in Britney's tiende song rond ben. Voor de nieuwsgierigen: da's tussen 30'15" en 33'28".

Sixth Day Violation

Gisteren "The Sixth Day" gezien en bijgevolg aan cloning technology zitten denken. De methode in deze film - volwassen foetussen, zogenaamde "blanks", met DNA injecteren en via cortical transfer een geheugen cadeau doen - had gevolgen die me wat aan BSG deden denken. De mogelijkheid bestond immers dat de kloon zich herinnerde hoe hij voorheen aan zijn eind was gekomen.

Nu ja, in de film werd met dat gegeven vrij slordig omgesprongen, terwijl het in BSG toch wel cruciaal is - en heel wat stof tot nadenken geeft. Wanneer de cylon klonen hun kop boven de smurrie in de rebirthing tank steken, zijn ze zich namelijk accuut bewust van hun voorafgaande dood. En dat is blijkbaar nogal angstwekkend. Een reeks van opeenvolgende "downloads" of resurrections - zoals Leoben doormaakte - blijken toch nefast voor het humeur.

Maar kom, buiten deze gelijkenis gaat het er in BSG iets eenvoudiger aan toe doordat de cylons hun modellen om te klonen tot 12 beperkt hebben.

Ook gelijkend - wat de cloning chamber betreft - en nog eenvoudiger, is de Kaminoaanse invalshoek: Jango Fett werd gewoon en masse geproduceerd, zonder meer.

Maar eerlijk gezegd: het eerste wat bij me opkomt als ik aan klonen denk is het beeld van (de gekloonde) Ellen Ripley die in het lab de "mislukte versies" aanschouwt. En vernietigt.



Ja, ik weet het: degoutant. Maar juist daarom liet het zo'n indruk achter. Right?

Prolific no more

Is het te druk? Is het door Facebook? Of is er iets anders wat de stroom van entries hier doet opdrogen?

Goh ja, ik heb in de voorbije weken weer wat yoga gedaan. Ben wat gaan lopen. Ging spinnen. Koerste rond met de kids. Gaf les. Keek naar een paar films op TV en op DVD. Was moe en bij wijlen ontmoedigd.

En ja, juist, ging op retraite. Met de Boeddhisten. Op een fijne locatie - Rosario is echt mooi. Met erg lekker eten, geheel bio-vegetarisch, bereid door een professionele catering-madam uit Nederland.

En ook al was ik ter plekke wat gefrustreerd omdat de stroom van flashbacks en beelden in mijn hoofd niet wilden wijken en dat niet bevorderlijk was bij de meditatie, toch hebben de 5 à 6 uur mediteren per dag iets concreets veranderd. Het is alleen moeilijk aan te wijzen wat precies.

Wat heb ik geleerd? Pfft. Het meeste wist ik al: ik heb geen zware nood aan privacy en maak me dus geheel niet druk als ik ruimte en tijd met anderen moet delen. Zolang er maar niet te zwaar gesocialised moet worden ben ik content. Een vaste dagindeling, structuur dus, ligt me absoluut. Ik ben gewoon in alle opzichten geschikt voor het klooster/een gesloten instelling/de gevangenis.

Wat nog meer? Dat ik eens te meer besef dat een korte termijn "oplossing" - in de vorm van zeer concrete coaching - nodig is vooraleer ik lange termijn commitments kan maken en dat deze wetenschap me al heel lang teneerdrukt.

...

Buddhist retreat

Ik hou mijn commentaar nog effe achter ...
maar 't was fijn, dat wel.

Solace

Waar was ik ook alweer gebleven? Oh ja, juist: bij de "andere symptomen zoals"

1. Lage dunk van jezelf
2. Slaapstoornissen
3. Piekeren
4. Verlies van motivatie
5. Verveling
6. Faalangst
7. Wanhoop
8. Depressie

Wat me momenteel hard bezighoudt, is punt 7. Want na tweeënhalf jaar "weten" begin ik te zien dat beterschap een relatief gegeven is. En dat up & down cyclen wel "afwisseling" biedt, maar ook zeer geregeld de grenzen van het draaglijke binnen handbereik brengt.

En dan vraag ik me af of het allemaal wel de moeite loont.

Maar kijk, ik blijf bezig. Met meten. Want meten is weten. En ja, ik poog nu toch om aan een soort zelfrapportage te doen, zij het niet met dat frigging "formulier over actuele symptomen".

Al is het om er lichtpunten uit te halen. Want ik heb nogal de neiging om alles op één hoop te gooien en de goede momenten te verdringen.

De vervolgsessies bij ZitStil doe ik wel niet mee, maar mijn Linehan map - maanden cognitieve training - haalde ik weer boven. For what it's worth.

You never know what might bring solace.

Sugar Kills

'k ga nog maar eens stoppen met "bakkeren" - neen, niet het Sonja Bakker dieet maar wel het "alles van bij de bakker" regime. Want ik leef weer heelder weekdagen op belegde broodjes, koeken, flappen en taartjes. En dan komt het punt dat de kleren spannen snel dichtbij, ondanks alle spinning.

Tja, ik heb het moeilijk met eten. Héél erg moeilijk. Regelmatig en gezond eten is iets waar ik alleen kan van dromen. Als het voor mij alleen is toch. Goh ja, ik ben niet alleen, de problematiek is gekend. Maar er iets aan doen - zeker op mijn eentje - is een beproeving. En sinds mijn laatste opleiding bij ZitStil ben ik eigenlijk niet optimistischer over de nabijheid van een oplossing. Want wat ik leerde, was dat alle mannen in de cursus op tijd en stond eten voorgezet kregen. Duh! 

Ontsuikeren is heel erg dubbel. Als ik enige helderheid in mijn kop wil, is suiker the sure way to go - na de rilatine. Red bull en candybars zorgen ervoor dat ik alert word en deftig kan werken. Maar eraan beginnen is verslavend. En zoals met elke verslaving, vermindert het effect op termijn. 

Uiteindelijk sleep ik mezelf voort, van de ene suikerdosis naar de andere. Blijf ik zo sloom als wat. En word ik moddervet.

Dus ga ik nog maar eens stoppen met gerafineerde suikers. Weer een paar kilo's kwijtraken. En afzien. Want het is weer iets extra's dat ik me op de nek haal. En ik ben mijn geloof in het welslagen van mijn projecten eigenlijk geheel kwijt. 

Where's that damn coach I need?

Are you menopausal? Of zieje van Kortriek?

Twee keer Flexpo na elkaar. Op zaterdag een ongemeen boeiende avond op Expovet en op maandag een middagje Countryside.

Eén keer dierenartsen met hun gezin. Eén keer de oma's van die dierenartsen: Libelle en Nest lezeressen met laarzen en omslagdoek, op zoek naar de ultieme tafeldecoratie voor met Kerst. Of zoiets.

Landelijke vintage is als kopie antiek. Het is en blijft nep. Dure nep die er smaakvol uitziet - think Flamant. Of minder dure nep die mijn tenen erg doet krullen.

Op een paar jaar tijd is de "smaakvolle" countrystyle heel erg eenheidsworst geworden. Overal dezelfde kasten en tafels en stoelen. In teak. Of in dezelfde grijs-beige-bruine tinten. Overal dezelfde prullen. Tea trays. Opgezette beesten. Oud sportmateriaal. Bordjes en schilderijtjes. Goh ja, ik hou van mooi en van echt en erger me dus wild aan de "made in China".


"Schat, laten we een pastoriewoning zetten met originele gerecupereerde stenen, kasteelparket, een grote keuken, een slaapkamer met een boxspring en een hot tub en buitenkeuken in de tuin ..."

"We laten er een interieurstylist op los en het zal eruitzien als in de boekskes."

Zo steriel als wat.

"Oh ja, en ik wil zo'n orangerie van British Ornamentals. "

Uh uh. Echt wel.

En de prijs voor het lelijkste beeldje gaat naar ....