And slowly it eats me away.

"Een tijdje geleden heb ik jou aangesproken op het einde van een  trainingsessie over een eventuele bijdrage voor ons magazine. Wel bij deze wil ik opnieuw polsen of we een beroep kunnen doen op jou. Bedoeling is dat je iets schrijft vanuit je eigen ervaringswereld als persoon met AD(H)D. Dit komt dan onder de rubriek 'Uw verhaal'. De bijdrage zelf mag tussen de 4000 en 6000 tekens bedragen."

Yup, ze hebben me gevraagd om iets te schrijven. En ik ga het doen. Met de trainingsessies is het achterhoofd, want ik moet toegeven dat ik er nog dagelijks aan denk, aan de nieuwe strategieën waarover ik leerde. 

Momenteel zit ik al weer veel te lang in zak en as over life as such. Voornamelijk omdat ik weiger om alle "wees blij met wat je hebt" redeneringen te volgen. Ze houden geen steek, ziet u? Want zeg nu zelf: het dagelijks leven leent zich niet tot statistische tevredenheid. Ik kan niet content zijn dat gemiddeld 50% van wat ik doe probleemloos verloopt. Want dat klopt niet. Laat ik beter stellen dat - diepe zucht - 40% van wat ik doe bovengemiddeld goed gaat. Dat ik voor die zaken 95% van de punten scoor. Goed hé! Maar ik moet er ook bijnemen dat de resterende 60% van moeilijk tot echt slecht gaan. Dat ik voor heel wat zaken faliekant buis. En daar steeds weer mee geconfronteerd word. 

Het ergste is, dat het zo goed als niemand opvalt. Ik ben erg goed in ontwijken en verbergen. In doen wat ik verondersteld word te doen zodat het er allemaal normaal uitziet. 

And slowly it eats me away.

Waar heb ik door de band helemaal géén problemen mee?

• de agenda met alle afspraken bijhouden
  
• afspraken uit de agenda nakomen
  
• kinderen brengen en halen
  
• huiswerkbegeleiding
  
• boodschappen- en klusjeslijsten bijhouden
  
• boodschappen doen
  
• de was doen
• verstellen, naaien, breien, haken, knutselen
  
• af en toe koken