April: al 3 maand van het jaar 2009 achter de rug.
Drie maand mét een plan: met behulp van coaching een aantal zaken meetbaar leefbaarder maken oftewel: "to reduce the amount of discomfort".
Wat ik ondernam was een serieuze poging om recht te kruipen uit de put waar ik eind vorig jaar in belandde. Wat ik ondervond was dat die zaken waar ik weinig of geen invloed op had - zoals de consideratie van anderen - geheel fout liepen.
Hoe hard ik ook claim dat ze met die dingen niet bij mij moeten afkomen, toch knik ik ja en toon me zelfs welwillend om ze uit te voeren - for lack of someone else. Omdat ik er absoluut niet tegen kan. Tegen het ontlopen van verantwoordelijkheden. Tegen het afremmen van wat vooruit moet gaan. Tegen het berusten in de wetenschap dat er bij ons toch niks fundamenteels verandert. Tegen mensen die zich wentelen in de meest pejoratieve betekenis van het woord ambtenaar.
Dus haal ik mezelf shit op de nek. Werk ik mezelf in nesten tot ik helemaal niet meer weet van welk hout pijlen te maken.
"Het is mijn eigen schuld" is al veel te lang mijn mantra. Ik wil er van af.
Vanmiddag was ik weer met dat persoonlijk ontwikkelingsplan bezig, waar ik netjes invulde dat ik uitkijk naar een situatie waarin ik (vul in op de lijntjes) nog een beetje plezier heb aan wat ik doe. En weet je wat: ik ga ervoor. Het moet gewoon.
zondag 5 april 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Do, or do not. There is no 'try'.
Misschien kan het helpen je erop te wijzen dat 'ja' zeggen er op de lange duur sowieso voor zorgt dat je het werk niet meer kunt doen dat je hoorde te doen. 'Neen' zeggen mag je niet zien als een gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel. Eerder omgekeerd! Het is een teken van gezond verstand en dát is wat organisaties nodig hebben.
Te veel extra taken accepteren, kan ergens ook de (verkeerde) indruk geven, dat jij van jezelf vindt dat je daartoe verplicht bent, omdat je anders niet waardevol genoeg bent voor de organisatie.
Echt waar, altijd 'ja' zeggen waar een 'neen' veel realistischer is, daar doe je niemand voordeel mee. Niet jezelf en niet je werkgever. En zoals je al ondervindt is de prijs daarvoor vaak heel hoog.
Ik betwijfel sterk dat je hier zelf niet al allemaal opgekomen was. Maar misschien heb je net als ik iets aan bevestiging uit een hoek die daarbij niets te winnen of verliezen heeft.
In elk geval mooi om te zien, hoe iemand over zulke hinder zo open een eerlijk vertelt, zonder in oeverloze verwijten (ook naar zichzelf) en totale negativiteit te vervallen.
Een reactie posten