43 things

Een rustige verjaardag, dat was het. De "vooraf" avond op Gent Jazz was alvast de moeite: Joe Jackson was een belangrijk deel van de soundtrack van mijn jeugd en ik was aangenaam verrast over de evenwichtigheid van zijn show. En Marianne Faithful die zingt live echt even goed als op cd. Misschien is dat niet verwonderlijk, maar ik kon me niet herinneren ze al bezig gezien te hebben.

De regen nadien was niet leuk, zo zonder paraplu of regenjas. Ben zelden zo doorweekt en verkleumd thuisgekomen. Gelukkig stopte het even toen we aan Sint Jakobs een frietje staken - mét andalousesaus én een kaaskroket, olé!

En kijk, vandaag scheen de zon weer. We pikten de kids op bij opa en wandelden de feesten in. Op Bataclan was er veel - ons bekend - volk. En we gingen met z'n allen naar Pablo's omdat ik véél honger had.

Veel gefeest is er nog niet. 'k Vond het tegen de avond ook weer te frisjes. Heb nog maar nauwelijks alcohol aangeraakt. Wel al de calorieën voor de rest van de maand naar binnen geslaan, vrees ik.



Maar kijk: ik zal eens aan mijn goede voornemens werken zie.

Why I love "Life After God"

"After we got settled into our room, the big drama was that we forgot your Dr. Seuss book back at the Chicken Shack in Merritt. You refused to settle down until I told you a story and so I was forced to improvise in spite of my tiredness, something I am not good at doing.

...

So then you wanted to hear about another animal, and so I asked you if you'd ever heard of Squirrelly the Squirrel, and you said you hadn't. So I said, 'Well, Squirrelly was going to have an exhibition of nut paintings at the Vancouver Art Gallery except...'

'Except what?' you asked.

'Except Mrs. Squirrelly had baby squirrels and so Squirrelly had to get a job at the peanut butter factory and was never able to finish his work.'

'Oh.'

I paused. 'You want to hear about any other animals?'

'Uh, I guess so,' you replied, a bit unambiguously.

'Did you ever hear of Clappy the Kitten?'

'No.'

'Well, Clappy the Kitten was going to be a movie star one day. But then she rang up too many bills on her MasterCard and had to get a job as a teller at the Hongkong Bank of Canada to pay them off. Before long she was simply too old to try becoming a star--or her ambition disappeared--or both. And she found it was easier to just talk about doing it instead of actually doing it and...'

'And what,' you asked.

'Nothing, baby,' I said, stopping myself then and there..."

Douglas Coupland, Life After God

Zomerzin

1. In baantjes zwemmen. Buiten. In Neptunus of het 50m bad in Wachtebeke.
2. In uitvinden of golf iets is wat mij ligt.
3. In iets lezen dat niet zwaar op de maag ligt.
4. In vaker lopen, eventueel zelfs met - rustig - gezelschap. Dat zou dan 's ochtends vroeg of 's avonds tussen 8 en 10 moeten gebeuren.
5. In lange fietstochten, in gezelschap van iemand die dat vaker doet. Met Marianne bijvoorbeeld.

Bedenk me natuurlijk ook dat kinderloze activiteiten een hele boel planning vereisen. En dat ik daarom vaak afhaak. Maar kom. Hoop doet leven.

All for science (4)

Gisteren nam ik voor de derde keer deel aan het ADHD onderzoek aan onze Alma Mater. Een klein verslagje dus.

De badmuts met elektroden vond ik niet erg. Het duurde wel een dik kwartier eer de bazaar goed zat en de interferentie (zichtbaar op het volgscherm) verdwenen was.

De computertaken waren van het soort dat elk weldenkend mens doet doorslaan. Een foutloos parcours was geen optie, en dat hebben ze me ook bevestigd toen ik erom vroeg. Na elke test moest ik onmiddelijk schriftelijke feedback geven, o.a. over de gepercipieerde moeilijkheidsgraad en mijn frustraties bij de uitvoering.

Om te beginnen mocht ik voor elk van de 4 proeven de "how to" van het scherm aflezen. Wat nogal vervelend bleek, want zonder rilatine kan het een hele tijd duren eer ik een ietwat complexe uitleg van 10 lijnen gesnapt heb. Héél confronterend. De eerste keer was ik er behoorlijk ondersteboven van, weet ik nog. Deze keer zei ik gewoon: dit lukt slecht, mensen. En toen hebben ze me geholpen en de boel deels voorgelezen. En voor de eerste test mocht ik de oefening vooraf 2 keer doen.

De tests zelf: het kwam erop neer om snel en correct één van 2 van een rood stickertje voorziene toetsen op het klavier in te drukken; de "F" stond voor links en de "J "stond voor rechts.

En toen kwamen er "stimuli" over het scherm gedanst:

1. pijltjes (druk links als het pijltje naar links wijst, rechts als het naar rechts wijst)
2. nog es pijltjes
3. driehoeken (druk links als de punt naar beneden wijst, rechts als de punt naar boven wijst)
4. bolletjes en kruisjes, met een interval van 10-12 seconden (druk links bij een bolletje, rechts bij een kruisje)

Het lijkt poepsimpel, maar was het niet. Elk testje duurde naar mijn aanvoelen een dikke 10 minutens. Lang! En in tegenstelling tot bij games, werd er geen enkele feedback (genre: u heeft xx punten) gegeven.

Ik weet ook niet of onderstaande condities in het testprotocol zaten, maar ze zijn het vermelden waard.

• Neem de tests af in een klein lokaal dat met een wastafel voor het haar, 2 tafels met een computer op, een viertal stoelen, de elektroden bazaar en 3 personen behoorlijk VOL zit.
  
• Neem de tests af in een lokaal waar de ramen zich in een strook vlak tegen het plafond bevinden. Zodat de testpersoon gedesoriënteerd raakt en alras het idee krijgt zich in een kelder te bevinden.
• Zorg ervoor dat de binnentemperatuur tegen de 30 graden aanligt. Zodat de testpersoon af en toe vreest in te dommelen.

Ik was eigenlijk ook blij dat ze me zegden dat ik er op elk moment mocht mee stoppen; paradoxaal genoeg was dat de reden waarom ik doorbeet.

Enne, met de opbrengst, ben ik achteraf subiet naar de coiffeur gecrosst. Die aan 't Zuid. Waar ge u voor 15 euro kunt laten fatsoeneren.

The waves are rising and rising

Waarom ben je zo? vraag hij mij soms. Meestal op een moment dat er nog enkel een vijandig bijtende "laat mij gerust" af kan. Maar kijk: soms valt het best te traceren. Waarom ga ik nu weer aan onrust ten onder?

• geen recup: zat al lang tegen de limiet en zag mijn 4 dagen (2-5 juli) solitaire rust in rook opgaan.
  
• slaaptekort: meldde al dat ik ECHT meer dan 5-6 uur moet slapen omwille van de effecten op mijn oordelingsvermogen en irritabiliteit (yeah right)
  
• drukte: de "verrassingen" blijven komen en de storm in mijn kop luwt niet meer. Ben de laatste weken ietwat overprikkeld, methinks
  
• hormonen: I anticipate a - possibly nasty - bout of PMS. Ouch.
  
• werkstress: dit is de laatste werkweek voor het verlof waarin alles afgerond moet worden
  

Nu ben ik me bewust van dit alles. Het is niet alsof ik er vol plezier in meega. Integendeel: ik ben doodmoe van er de rem op te zetten. Als dood voor onverhoede kletspraat waar ik subiet spijt van krijg. Zo achterdochtig dat het niet schoon meer is.

En ik probeer er ook actief iets aan te verhelpen. Door te lopen, bijvoorbeeld. Want hoe harder het lijf beweegt, hoe minder de kop maalt.

Op dit moment ben ik dus niet zo blij met "48 uur zonder medicatie". Maar aan de andere kant: morgen om 16u is het zeker voorbij.

Nie neuten dus. Gewoon doordoen.

Mea culpa (Netlog sucks)

Getverdegetver: heb dus - geheel ongewenst- meerdere keren mijn hele adresboek gespamd.

Hoezo? Wel, ik ging voor een keer - want dat gebeurt niet vaak - naar mijn Netlog account kijken en wou ondertussen eens checken wie er uit mijn omgeving "nieuw" op zat. Omdat het niet geheel duidelijk was wat de gevolgen van het (proberen deselecteren en dan pas) aanklikken waren, en er ook geen boodschap in het genre "u heeft 500 spam mails verstuurd" kwam, begon ik wat voor- en achteruit te manoeuvreren. Tot de boel vastliep en Firefox op z'n gat ging.

En toen zag ik dat een storm van mails naar al mijn gmail contacten was vertrokken.

Stoopid me. Dat was dus niet de bedoeling.

Something to sing about

Neen, ik zou ze niet te eten willen geven, de mensen in mijn onmiddellijke omgeving die

• continu literaire long- en shortlists uitlezen
• literaire of wetenschappelijke werken schrijven
• voor een uitgeverij werken
• naar moeilijke jazz luisteren
• zelf moeilijke jazz spelen
• in het theatermilieu vertoeven
• toneelkenner zijn
  
• voorstellingen op poten zetten
  
• professioneel acteren
• scenario's schrijven
  
• tentoonstellingen opzetten
• fototentoonstellingen volgen
• zelf met kennis van zaken fotograferen
• naar opera's gaan
• zelf opera componeren en ook libretto's schrijven
  
• verstand hebben van (moderne) plastische kunst
• zelf plastische kunst fabriceren
  

Het komt daardoor wel vaker voor dat ik weer géén idee heb waar we het over zullen hebben - if not the kids. Maar het gebeurt minder en minder dat de cultuurbarbaar in mij zich zorgen maakt over al dat gemis. Kijk, zij luisteren ook niet naar Battlestar Galactica podcasts.

En voor

Whistle while you work so hard all day
To be like other girls
To fit in in this glittering world

staat ook

Where's there's life
There's hope, everyday's a gift
Wishes can come true

innit? (listen)

Shoe Hunt

Oef! Na de Twunch had ik zo'n kleine twee uur de tijd om er eens aan te beginnen, aan de sandalenjacht. Want sandalen moeten het worden. Platte sandalen. Die vast aan de voet zitten. Om veel mee rond te lopen. Voor de Gentse Feesten en zo. Jaja.

Maar platte schoenen - sensible shoes - daar heb ik gelijk issues mee. Niet dat ik er geen heb hoor. Genoeg platte schoenen in huis.

Rubberlaarzen
Havaianas en andere flipflops
Crocs
Yogasletsen
Loopschoenen (3 paar: heel ouwe Saucony's, recentere Nike's en nieuwe Saucony's)
een paar loafers
een paar van dochter geërfde - goedkope - ballerina's
en voor als 't kouder is nog 1 paar bottienen en 2 paar laarzen met zo goed als geen hak.

Platte sandalen? Neen. De niet zo frisse Birkenstocks van toen ik nog buggy's voortduwde terzijde. Maar in ieder geval niks draagbaars, so to say. Mijn vorige paar, leuke Fornarina's, heb ik aan stukken gelopen en weggegooid. Lang geleden.

Het werd dus tijd. Want vorig jaar ben ik er niet in geslaagd. Wel, toch niet in platte sandalen. Maar niet getreurd: ik wou er best tegenaan gaan. Sandalen scoren! En het voordeel van vandaag was, dat ik een concreet gedacht had van welke ik wou. Zelfs wist waar ik ze kon verkrijgen. Maar dat was - door omstandigheden - niet mijn eerste halte.

Neen, eerst liep ik de Post Plaza binnen, hop maar mijn favoriete outlet. En zie nu: er was een lichting Stephane Kélians binnen. Sandaaltjes. Met hak. In de goeie maat. Cute!


En die rode slingbacks vond ik ook niet slecht.





En wacht eens: de Guess by Marciano studded stiletto ankle boot, stond er nog. Enkelbrekend Onverantwoord Hoog. In bruin en zwart. Wel twee bruine rechterschoenen in één doos. (huh?)



En mijn favoriete Sartores ook nog! OK, heel erg plat (!) en enkel voor onder een broek en géén sandaal, maar hey: I just love schoenen waarvan dat ge voelt dat ALLES juist zit ... (en ik kwijl gewoon van merken met laarzen die 850 euro en meer geprijsd staan, shoot me)


En oh, er waren ook nog leuke DNKY flats. Ponyhaar met luipaardprint. En toen moest ik zonodig een Cavalli panterbroek aan. Die goed paste. (Note to self: ik ben echt niet bimbo genoeg for such. Tanning cabines en extensions dringen zich op.)


Om impulsaankopen te vermijden, besloot ik verder te gaan. Efkes - nu ja - de Avance binnen. Er de helft van van het soldenrek gepast maar niet overtuigd. En toen naar mijn ultieme bestemming: de Bocage shop op de hoek van de Lange munt. Want ik zou onderstaande aanschaffen. Zou.


Nu moet ik toegeven, dat mijn keuze geheel visueel was gebeurd. Ik keek en keek en vond ze passen binnen het concept. Vast aan de hiel en zo. Iets waar je zo nodig een spurtje kan mee inzetten. En toch nog fancy.


Maar ze hadden ze niet meer. Ik was te laat.

Dus probeerde ik zowat alles wat er overschoot. En er was helemaal niets wat goed pastte. Want madam is halve maten gewend. De ene waren dus te klein en de andere te groot. En ik vond de leest ook maar niks. En het lakleer had gelijk lijmsporen. En die hakken van plastic: neen hé.

Zonder sandalen ben ik naar huis gekeerd. Een beetje triest. Nee, ik wacht met Birkenstock, Mephisto en Teva. Eerst nog de rest van de Lange Munt. En de Koestraat. En ....

Dit in het kader van mijn lopende "you can never have too many shoes & bags" project.

Feelgood

Komt het omdat ik het deze ochtend aan de koffiemachine met een collegaatje had over de positieve effecten van mindfulness en boeddhistische retraites? Geen idee. Maar vanavond - sinds de Pilates les - zat gewoon alles juist.

En juist, dat is wanneer je in je lijf aanwezig bent. Wanneer je geheel vanzelf met je ademhaling mee beweegt. Wanneer elke je elke beweging - met je ogen dicht - uitvoert omdat je voelt wat je doet. Wanneer je probleemloos 1-2-3 minuten door elke stretch blijft ademen, zonder pijn. Wanneer elke vezel in je lijf een lange vezel is.

Het uur striding nadien was a walk in the park. En op de terugweg liet ik de Gringo Bar links liggen. Deze sereniteit in cocktails verdrinken? No way! Morgen is er Twunch. 'k Zal de tweeps daar wel zien.

All for science (3)

Beste, Wij vernamen dat u eerder al deelgenomen heeft aan onderzoek rond ADHD aan de universiteit van Gent. Heel binnenkort starten wij een nieuw onderzoek op en we vroegen ons af of u eventueel interesse heeft om opnieuw deel te nemen. Het onderzoek heeft als doel meer zicht te krijgen op de onderliggende verklaringsmechanismen van ADHD. Meer bepaald willen we de relatie tussen hersenactiviteit en bepaalde cognitieve functies zoals aandacht, gedragsremming, omgaan met fouten, ... nauwgezet bekijken. Deelnemen aan de studie houdt in: het uitvoeren van een aantal computertaken waarbij zo snel en nauwkeurig mogelijk dient gereageerd te worden bij het verschijnen van bepaalde stimuli (vb. pijltje links links pijltje rechts rechts etc...) op het scherm. Tijdens dit gedeelte van het onderzoek zullen een aantal elektroden op het hoofd worden geplaatst door middel van een soort badmuts. Dit is uiteraard geheel pijnloos. Deze elektroden registreren de hersenactiviteit en helpen ons een duidelijker beeld te krijgen van welke delen van de hersenen actief zijn voor, tijdens en na het uitvoeren van de taken. Zo kan worden nagegaan hoe het gedrag op bepaalde taken te koppelen is aan wat er gebeurt in het brein. Verder zal gevraagd worden enkele vragenlijsten in te vullen die ons helpen een aantal kenmerken in kaart te brengen. Tevens zal een korte intelligentietest afgenomen worden (indien dit niet recent gebeurd is). Uiteraard zullen de persoonlijke gegevens die we verzamelen volledig vertrouwelijk worden behandeld en niet aan derden ter inzage worden gegeven. Het onderzoek neemt ongeveer 3 uur in beslag, inclusief pauzes. Een financiële beloning (van 15 euro) is voorzien.

Volgende week is het zover. Ik kreeg ondertussen weer een grote envelop met een stapel vragenlijsten toegestuurd. Zal me dan maar eens bezighouden met invullen zeker? Dan doe ik nog iets nuttigs. Alé uppe...

Gelukkig zijn het niet allemaal moeilijke vragen. Huh huh.

Getting by

'Cause they're waiting for you at Bellevue

with their oxygen masks
But I could give it all to you now
if only you could ask

's Ochtends, op weg naar het werk passeer ik de garage op de foto. En dan denk ik steevast aan Springsteen's Greetings from Asbury Park, N.J., een plaat die ik ooit helemaal van buiten kon zingen. De Springsteen waar ik aan denk is er een van weemoed en gemiste kansen, die van Darkness on the Edge of Town en Nebraska. Die van Girl, you want it, you take it, you pay the price.

Nu ja, ik denk niet dat ik me al ooit - over persoonlijk zaken - op optimisme heb laten betrappen. Niet dat ik zo nodig negatief wil zijn. Belange niet. Wel omdat mijn ervaringen die kant op wijzen.

Want ik was er weer mee weg, met de "time is what you make of it" fallacy. Had de schoolvakantie meticuleus gepland. Had een vluchtheuvel aangelegd in de vorm van (bijna) 4 dagen helemaal alleen thuis. Die ingevuld als "contactarme" dagen. Met veel sport, wat shoppen, wat lezen, tv kijken en zo weinig mogelijk menselijk contact. Om wat te bekomen van de overprikkeling. Omdat ik al te lang te diep ga zonder recup.

En door een struikelend kind - a simple twist of fate - komt er dus niets van dat alles in huis.

Het is nu makkelijk om te zeggen dat ik overreageer. Dat ik wel een beetje zen mag zijn. Dat er uiteindelijk niks ernstigs is gebeurd. Dat ik wel een heel grote egoïst moet zijn om daar lastig over te doen. Maar kijk: hoe je het draait of keert, de hoeveelheid "bounce" die ik heb, de energie die ik kan besteden aan "gewoon voortdoen zonder opbranden" is beperkt. En daar durf ik dan wel eens hyperprotectief over zijn. Omdat ik het instorten graag beperk. OK?

Ik weet niet hoe ik het ga doen, de komende weken, verder kruipen met een lege batterij die nu zelfs meer moet verbruiken. Ben als de dood voor de last-minute-opvang-arrangement-hell. Zie het allemaal niet meer zitten.

Omdat ik het graag van bij een ander lees, nog dit:
Met ADHD verandert tijd in een zwart gat. ADHD’ers hebben constant het gevoel dat alles op hetzelfde moment gebeurt. Dit zorgt voor een gevoel van innerlijke beroering en zelfs paniek. De ADHD’er verliest hierdoor vaak perspectief en de mogelijkheid prioriteiten te stellen. Daarom is hij/zij altijd bezig, met als hoofddoel het proberen te voorkomen dat zijn/haar wereld instort. (meer ...)