Ergernis

De stand voor vandaag: min 5 (lange) vingernagels, plus een reeks van frustratie updates op facebook. Plus pijn. Veel pijn, in mijn schouder.

Ja ik erger me.

Te veel.

Aan mezelf.

Op dagen waarop ik voor elke gedachte - als was het een blaadje - een presse-papier nodig heb, om wegdwarrelen tegen te gaan. Op dagen waarop de radio in mijn hoofd niet stopt met spelen. Op dagen waarop ik alle zeilen bijzet, om door te doen terwijl er in mijn kop geen doorkomen aan is. Ik wil afwerken. Opleveren. Conclusies, volledige resultaten en gepubliceerde pagina's produceren. Ik ploeter maar aan.

Aan anderen.

Omdat ze me storen. Me achterdochtig maken. En boos. Ik hoef die negativiteit niet. Ik wil dat het vooruit gaat. Op een constructieve manier. Toch laat ik me beïnvloeden. Door de opmerkingen achter mijn rug - ik vraag er niet naar, maar weet dat ze luidop uitgesproken worden. Door half verdekte oordelen over mijn bijdragen. Impliciete verwijten, mondeling of via mail.

En keer op keer trap ik in de val. Tegen beter weten in de helft van een probleem oplossen en de rest van de schabouwelijke html laten staan - omdat er bij zichtbare ingrepen commentaar volgt - helpt ook niet. Want ik kan het toch niet laten om toch iets aan te passen, als het pertinent fout is. En juist die ene

---

die ik weghaal, wordt geheid de volgende bone of contention. Ergernis maakt het niet beter. Me in zinloze bochten wringen is een sport die me enkel letsels oplevert.

Ik erger me aan het feit dat ik me erger.

Ik hou mezelf voor: hier hoort metta. Wat meer inlevingsvermogen. Want ik ben niet de enige die weinig lol heeft. Maar 't is niet makkelijk. Ik sla liever dan ik zalf.