Het is niet dat ze bij mij thuis workaholics waren. Ze hadden geen eigen zaak of zo waar ze dag en nacht in zwoegden. Maar mijn ouders werkten allebei voltijds. Hun hele loopbaan door. Met drie kinderen. In een tijd waar "mogen vrouwen werken?" een belangrijk onderwerp voor schoolverhandelingen en -discussies was.
"Opgeven", dat stond bij ons niet in het woordenboek.
Begrijpelijk, want hun ouders waren boeren, dienstmeiden en kleine zelfstandigen, die het na de oorlog breed genoeg hadden om een paar van hun kinderen aan het studeren te zetten. Die voor hen maar één doel voor ogen hadden: vooruit geraken. Hogerop!
En daar kwam je door te studeren. Door je in te zetten. Zonder klagen. Zonder vragen. Voortdoen! Daar draaide het om. Werkethiek, ambitie en discipline.
Zij gaven het door, wij slikten het als zoetekoek. De houding die ze nastreefden, raakte bij ons ingeprent. Grondig. Zo grondig dat ik efkes slikte, toen ik vorig jaar de evaluatie van mijn loopbaanbegeleiding las.
Ik wil geen streber zijn. Ik ben geen streber. Ik heb mijn grenzen verkend. Heb mijn limieten in het oog.
Maar toch: als het om werkethiek, ambitie en discipline gaat, ligt mijn tolerantiedrempel laag. En dat weegt op mij. Soms wat te veel.
woensdag 28 april 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Ik weet niet of het in het behang of de vloerbekleding verankerd zit maar ze zijn daar altijd al een beetje geschift geweest wat betreft "werkethiek, ambitie en discipline " ; het je niet aantrekken is geen optie, hoogstens proberen er wat afstand van te nemen ; veel succes ! :-)
Een reactie posten