Als ik onder meer stress sta, volgen creatieve erupties. Naast hetgeen ik moet doen, opent er zich een zee van mogelijkheden. Potentiële afleiders en uitstellers. Of gewoon: zaken die me in overdrive pushen en extra moe maken. Het lukt me deze keer om aan de verleiding tot ver afdwalen te weerstaan. Ik doe mijn werk en mijn klussen en slaap dan. Maar de lijst van onderwerpen en drafts groeit aan. Naarmate de aandacht vervliedt en begrijpen wat ik lees meer moeite kost, ga ik meer en meer kribbelen. Google notes maken. Lijstjes.
Verbanden worden duidelijker. Plannen krijgen vorm. Ik praat en begrijp méér dan voorheen wat ik zelf sta uit te leggen. Het voelt goed, niet hypomaan, maar enigszins gesmoord. Onder controle. Niks om me zorgen over te maken. Geniet ervan, zolang het duurt.
Ik mis mijn shrink, die ik al 4 maand negeerde. Iemand om mee te praten tout court. Iemand die zich geen vragen stelt bij rants als deze. Ik ben alleen, realiseer ik me. Elke toenadering - op zich al een afwijkend feit - zal een vreemde indruk nalaten. Het klopt niet, zie ik ze denken. Ze spoort niet meer. Laat ik me uit de voeten maken.
Onrust. Angst. Paranoia.
En toch wordt het straks gewoon beter. I know.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten