Is 't een rostje?

Volgens wat ik uit haar vertelsels begrepen heb, was dit het eerste wat mijn moeder bij onze geboortes vroeg. Mijn vader was namelijk roodharig. En ze was gelijk ongerust dat de kids dat ook zouden zijn. Want mooi vond ze het blijkbaar niet.

Als kind was ik rossig. Iets wat mijn moeder toch wel problematisch vond, gezien ze het gedurig ter sprake bracht. Zeker wanneer het de kleur van mijn kleding betrof: ik mocht niet zomaar alle kleuren aan. Dat kon niet, met mijn haar. De bordeaux scoutstrui bijvoorbeeld, was een doorn in het oog. En dan was ik met mijn "Venetiaans blond" geeneens zo peentjesrood als de helft van mijn twintig West-Vlaamse nichten en neven.

Soit. Ik heb het lang gezien als een soort van aangeboren tekortkoming, rost haar hebben. En ook al ging ik het in mijn puberteit benadrukken met véél henna, het zat me goed ingeprent: ros is een synoniem voor lelijk.


Rossig blonde bleke mensen bezorgen me nog steeds een dubbel gevoel. Ik val niet op ros. Zeg ik. Maar als puntje bij paaltje komt, val ik door de mand. Ongeveer 20 jaar geleden ben ik met een rossige man getrouwd (en dat zijn we nog steeds). Mijn kotbaas dacht dat mijn broer gedurig langskwam. Op huwelijksreis vroeg men: "Are you guys brother & sister?".

Ja, ik weet dat de Spanjaarden niet ver doordrongen in onze West-Vlaamse contreien, en dat er daarom in die streek meer ros overbleef. Er is een hele genetische uitleg voor.

Ondertussen weet ik ook lang genoeg dat ros niet "erg" is. Kijk ik met graagte naar Six Feet Under, juist omdat ze - fysiek - op ons lijken.


Net als mijn vader en broer ben ik in de loop der jaren blonder geworden. Tegenwoordig heb ik er veel voor over om het goudkoperblond te recrëeren. Roodtinten zijn moeilijk, omdat ze zo snel vervagen en het resultaat van henna is niet geheel voorspelbaar. Maar ik blijf ros. Bewust nu.