KC saves. Really.

Na The Postman zag ik recent ook The Guardian: nog één waar het patriotisme van af droop. Of het nu in een baseball- of een militair uniform is: Kevin Costner brengt redding. En redding hebben we nodig. Helden - liefst van het afgetrimde soort - zijn schaars. Zeker zij die cateren voor 40-plussers.

De prins op het witte paard, hij bestaat niet. Dat weten we. Maar in ons hoofd is ie er natuurlijk wel. Meer nog: in de loop van ons leven kent hij talloze incarnaties. Van een (proto)type - groot en slank graag, met een beetje "definitie", ja, mooie armspieren, hmm - tot een welbepaalde crush. Hij is precies zoals we hem willen hebben. Humor en medeleven incluis. Met het hart en de rest op de juiste plaats. En hij zal ons redden. Dat vooral.

Geen vuilniszak meer in't verschiet. Geen moeilijke beslissingen. Hij is er voor ons. Geheel. Onvoorwaardelijk. Hij zal ons gelukkig maken. Ja!

Er zijn zo van die periodes dat ik al mijn vrolijkheid haal uit escapisme van het simpelste soort. Voor 't moment ben ik tv-sterren crushes aan 't verzamelen.

Oh my. Prolonged puberty.