Knooppunten (1)

Ik heb het gedaan! Eindelijk! Mijn koersfiets gepakt en een nieuwe knooppunten lus uitgeprobeerd. Goed voor 50 km. Alleen deze keer - oef. Eindelijk zelf het tempo bepalen. En dat ging aardig: 25 km/u gemiddeld, dacht ik vooraf, zonder rekening te houden met stops (kaartkijken, drinken, wegenwerken en oponthoud door wielerkoers). En dat werd het ook ongeveer, 'k heb het niet echt gemeten maar grofweg op de duur van de hele rit geschat. Want het was verkennend bedoeld; om te zien of deze route een optie is voor vaker. 't Is een manier om de mindere stukken te leren kennen (De Pinte dorp en onmiddellijke omgeving bijvoorbeeld: yikes!). En als ik de route ken, moet ik de volgende keer niet de hele tijd hard opletten om de knoopunten bordjes te zien.

50 km dus, in dit "bloedhete" weer. Of ik zot ben? Neen. Ik heb het geen moment te warm gehad. Was niet bezweet. Heb me ook niet zwaar ingespannen. Enkel op de absoluut rechte stukken - langs de spoorweg en het water - ging ik naar de 30 per uur toe. Met een licht verzet, kwestie van schoon rond te blijven draaien. En het was heerlijk! Toen, en nu achteraf nog. Geen last, geen zadelpijn, alleen een beetje moe.

OK, mijn linkerschouder zit vast, maar da's alweer weken zo. Ik zit weer op het punt dat er zo goed als dagelijks pijnstillers bij komen kijken, en moet dus dringend die foto/echo laten maken.

Wat de route betreft zijn er tegenwoordig massa's sites waar je kan plannen en andermans routes overnemen. Ik vermoed dat je met wat zoeken ook wel besprekingen vind, maar ik zoek het liever zelf uit.

Van heel vroeger kende ik de Leiestreekroute (55 km) en de Kastelenroute (48 km) en alles langs de Scheldearmen, richting Merelbeke en richting Wetteren. Met de Ladies Fun Ride deden we voornamelijk Destelbergen, Oostakker, Heusden, Laarne en Wetteren aan. In de voorbije maanden verkende ik - met kinderen - de richting Mariakerke, Vinderhoute, Lovendegem om via Drongen, Latem, Afsnee, de Drie-Leien, de Assels en de Blaarmeersen naar huis te keren. Vandaag deed ik voor het eerst een lus in een nog andere richting: Zwijnaarde, De Pinte, Eke, Nazareth. Van knooppunt 6 (ongeveer bij ons thuis) tot knooppunt 2 in Zwijnaarde, rij je langs de Schelde. Onverhard en stoffig. Grind en honden zonder leiband: oppassen dus. En aan het sluizencomplex voorbij het Liedermeerspark wordt het echt complex. Gelukkig is de bewegwijzering duidelijk, maar het is daar echt gevaarlijk en ik zag geen verlichting op het "raarste" stuk. Het traject Zwijnaarde-De Pinte-Nazareth-Eke slingerde heen en weer over de E17, de N60 en de spoorweg. Veel bruggen en zeer lelijke suburbs, niet fraai. Er zat maar een schoon stukske bos tussen (de Langedreef). Van Eke terug naar Zwijnaarde was wel super: grotendeels op een verhard jaagpad. Waar er een echte ( jonge!) wielertoerist voor mij kwam rijden. En ik kon hem een hele tijd goed bijhouden (tot hij stopte om rechtsomkeer te maken en geambeteerd keek).

Ik ben heel blij dat ik vandaag op de fiets ben gesprongen: de 10 "fietsweken" (april en mei) waren geen onverdeeld succes en hoewel dochter en ik de op 30 mei Ladies Fun Ride uitreden, hield ik aan de poging tot samen wielrennen vooral een gevoel van frustratie over. Over het sportieve aspect. Maar nog veel meer over mijn onkunde om daar net geen punt van te maken.