Huilen. 't Is mijn ding niet. Huilen omdat ik pijn heb, ja. Als ik hard van de trap of fiets donder en weken nadien nog blauwe plekken heb. Onze jongste - toen geen 2 - beschreef een fietsincident waarbij hij (met helm) achterop zat met de woorden "mama huilt". Dat ie zelf gevallen was, was blijkbaar minder verontrustend.
Emotioneel huilen dat lukt niet best. In het beste geval hou ik het een paar minuten vol. Zoals vrijdag, toen alles in de soep draaide. Ik een grote sinaasappeldoos vol boodschappen op een natte parking kieperde en wat later thuis voor de poort in achteruit tegen een andere auto knalde. Stress. Meestal roep en scheld ik. Maar deze keer heb ik effe gehuild. Ik HAAT autorijden.
Gisterenavond heb ik echt zitten snotteren. Voor de buis. Voor Buffy. Omwille van Spike. "Am i FLESH to you?" Ochgottekes Spikey boy...
Zeer opluchtend. Daar ga ik NOG es naar kijken. Héhé!
maandag 19 december 2005
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten