No singles just fillers ?

Al een hele week Reality Killed the Video Star op de iPod, on repeat.

Ja, ik heb de cd gekregen. Want zelf muziek kopen, dat doe ik eigenlijk niet. Zo heb ik Robbie's vorige nooit beluisterd. Die is me gewoon ontgaan. Nu had ik wel links en rechts gelezen dat er een nieuwe aankwam, maar omdat die artikels vol zever over Robbie stonden - en ik geen fan ben van zulke zever - had ik zelfs niet te kennen gegeven dat ik de schijf wou. Maar kijk, als je niks verwacht is het plezier vaak groter.

Mijn eerste gedacht was: wow, dit is goed! Omdat er niets uit sprong. Niets de impressie gaf dat er toch wel een paar luisterbeurten zouden overgaan eer ik het kon smaken. Maar het zit zo: de eerste dagen hoor ik enkel teksten. En die vond ik goed. Humor, cynisme en sarcasme: precies waarom ik ook van Lily Allen, Kate Nash, Loudon Wainwright III en Eminem hou. Bovendien heeft Robbie ook wat issues met zijn katholieke opvoeding en die issues, wel, laat ik zeggen dat ze herkenbaar zijn.

Na een week luisteren, heb ik zo mijn favorieten: Blasphemy (What’s so great about the Great Depression - HOOT! ), Bodies, Last Days Of Disco (Don't call it a comeback) en Morning Sun. Ik merk ook dat er muzikaal ergerlijke stukken tussen zitten - waar het te plat popu wordt naar mijn goesting, iets wat ik bij Intensive Care niet had. Toch vind ik dit een leuke plaat. Lekker dansbaar en zo, wat fijn is op de fiets en tijdens het lopen.

En zeg nu zelf: het refrein van Bodies is so true & so funny

All we’ve ever wanted
Is to look good naked
Hope that someone can take it
God save me rejection
From my reflection,
I want perfection