Mijn "Keep Calm and Carry On" strategie heeft in het voorbije half jaar voor relatieve rust gezorgd. Oppassen en gestadig voortdoen: het lijkt een toverformule, maar dat is het natuurlijk niet. Want gelijkmatigheid, da's niet aan mij besteed. Soms - tegen beter weten in - miste ik de moodswings. Verlangde ik naar "het gevoel te leven".
Jaja. Moet ik er Zentall & Zentall bijhalen en de optimale-stimulatietheorie uitleggen?
Ik zag het niet aankomen - echt niet - maar een licht hypomane episode brak aan. Ik ben - en blijf - wakker. Eet me onnozel. Ervaar een major bore-out. Probeer de ontremming tegen te gaan door véél te sporten. Maar het blijft plankgas met de handrem op. Genoeg om er fysiek van af te zien: nek en arm murw van de spanning.
Oh mensen: IK WIL LOOS GAAN. Dansen, drinken, een paar passanten een zéér serieus pak slaag geven ... en meer van dat fraais. Het zou helpen. Zeker weten.
Maar ik zit thuis, achter de computer. Ik denk na over alle stommiteiten die ik niet uithaal omdat het nu eenmaal niet mijn gewoonte is. Ik schrijf blogposts. En ik ben boos, omdat niemand ziet dat ik compleet aan vodden ben. Omdat ik het zo goed wegsteek. Ha.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten