Een aandachtstekort dat heeft twee kanten: het feit dat ik niet genoeg aandacht kan
geven heeft wel degelijk implicaties op de aandacht die ik krijg - of "verdien". Vriendschapsrelaties vereisen wederkerigheid, volgehouden aandacht over een langere periode.
Ervaring heeft me geleerd dat ik zulks meestal verklooi. Omdat ik niet afspreek. Een hele tijd mijn telefoon niet opneem. De moed niet heb om met de auto ergens heen te rijden. Wel de hele tijd aan de
verjaardag denk maar toch geen kaartje stuur. En al zeker niet bel.
En nee, ik ben niet zo sociaal gestoord dat ik geen gène voel als ik niet "gepast" reageer.
Ik heb ondertussen geleerd dat het nu eenmaal zo is. Dat ik er niet goed in ben. En dat ik met de gevolgen moet leven. Niet moet zagen dat ik geen vrienden heb. Content mag zijn met de relaties die er wel zijn. En werken. Thuis. Met de buren. Met ouders van vriendjes. Met medesporters. En met zijn maten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten