LDN, second time around in 2009

Zoals te verwachten viel, was ik 's ochtends iets na zessen subiet klaarwakker: de angst om te laat te komen op activiteiten mèt openbaar vervoer zorgt geheid voor adrenalinepieken. En het ging goed: in Gent Sint-Pieters herkende ik een paar andere girlgeeks en vanaf toen kon het niet meer stuk. In Brussel Zuid was ik zowaar relaxed: het feit dat ik dezelfde trip 2 weken eerder had gedaan maakte toch een verschil. Dus haalde ik een koek met koffie bij Panos en schoof ik wat later braaf aan voor de simcards. Lo and behold: ik was gelijk niet de enige met met een nieuw (of geleend) toestel! Bij de meesten ging het er nogal stressy aan toe. Maar eens ik de configuratie aan de Viking van dienst ontfutseld had, liep het vlotjes. Alleen het wachtwoord voor de Eurostar mobile application wist ik niet meer. Het zat wel ergens in gmail, dus zou ik er wel bijraken, bedacht ik me tijdig.

Op de trein was het druk: babbelen, met de smartphone prutsen, de goodie bag doorsnuffelen en ontbijten met champagne. In tegenstelling tot de vorige - licht verkrampte - keer, ging het wel heel snel. Eens we in St Pancras kwamen, koerste de hele bende richting metro, op naar Oxford Circus alwaar we bovengronds keisnel uitzwermden. De combinatie foto's maken, foto's en tweets posten, shoppen en met een paar girls bijeenblijven was er voor mij definitely te veel aan: de komende uren waren dazed & confused en het feit dat ik last had van een allergische reactie op mijn ogen - met 'vaseline op de lens' effect - maakte het geheel extra vervreemdend. Maar kom, ik was helemaal niet gestresst of zo. Mijn 'go with the flow' hield stand en ook al miste ik vast één en ander tijdens de talks in de Apple Store (die ik niet eens treffelijk bezocht), de Anglofiel en referentiejunk in mij kreeg yummie goodies toegestopt in de vorm van Victorians Ada Lovelace en William Morris.

Na de Apple stop ging het weer snel snel verder, zo snel dat Smetty en ik in een poging tot reglementair oversteken de rest van de voormiddag kliek in een wip kwijt waren. Maar niet getreurd: met twee was het minder moeilijk kiezen wat doen. Omdat ik in de eerst plaats een geek ben, stond de wireless muis hoog op mijn verlanglijstje. OK, ik had gehoord dat je bij Bose een kwartier bezig gehouden werd, maar voor de prijs van dat ding - ik was van plan er binnenkort een te kopen - mocht dat wel. Dus vulden we de wedstrijdformuliertjes in (ik twijfelde even over het telefoonnummer dat ik zou noteren) en lieten we ons in een zetel zakken om Ashley's verkoopspraatje te ondergaan. Wat hij demonstreerde was de moeite en strontduur - ik zei nog dat het echt iets voor hubby zou zijn, ware het niet dat er maar een 400-tal cd's op de schijf kunnen en dat het volume ervan niet uitbreidbaar is. Maar kom, 't was niet het moment om te gaan nitpicken over details. Na een foodstop in de Starbucks (met LARGE frappucino) bekeken we jeansen bij Esprit, van alles en nog wat in de National Geographic Store (mooie kinderboeken!) en liepen we bij uniqlo binnen waar er een nieuwe collectie binnen was sinds mijn vorig bezoek. Smetty vond haar goesting in de jeansen en ik heb 2 van die hele dunne "zomergiletjes" mee mee (tja, hier hadden ze gewoon alle mogelijke kleuren en bij JBC was het even duur voor 1 cardigan).

Toen we Lush binnenliepen begon de tijd voor onze volgende afspraak te dringen, maar dat was buiten Sas gerekend. Met haar uiterst professionele kennis van zaken leidde ze ons door het gamma. En toen we enige bruisballen tot een shitload Lush verwennerijen rijker richting metro hosten, was het al bijna 16u. Onderhand begon de mist in mijn kop op te trekken en besefte ik dat The Berkeley in Knightsbridge wel een héél erg posh adres was. De speeches waren net gedaan toen we aanschoven om - met silver cutlery - te genieten van fraaie petit fours en cucumber sandwiches. En toen ging plots mijn "gewone" gsm af. En er sprak iemand - tiens - Engels aan de andere kant van de lijn. 't Was een mevrouw van Bose, die me vertelde dat ik de prijs had gewonnen (YAY!). En of ik de prijs (zo'n iPod dock, meen ik me te herinneren) in wit of zwart wou? Met hubby's recentste zwarte iPod in gedachten koos ik zwart. En oh, "it will be dispatched to your home", zei ze nog. Viel ik daar bijna van mijn stoel!

Voor de rest raakten we aan de praat met een dame uit Toronto en had ik nog een fijn gesprek met Caroline. En tegen dat we terug op de trein zaten was iedereen een beetje uitgeteld.

Het was een fijne dag en op het gebied van techniek had ik met mijn Nokia E51 geen problemen. 'k Had de handleiding mee, maar had die niet nodig: eens de data settings goed stonden zat ik zo op iGoogle (mijn virtuele homebase voor e-mail en agenda en zoveel meer), Twitter, Flickr, Ping, Facebook en de Eurostar mobile application, alwaar ik dankbaar gebruik maakte van de location map om het Berkeley hotel te vinden. Toch liep niet alles naar wens: op http://m.girlygeekyshopping.eu kreeg ik (vooraf) mijn Flickr account niet juist ingegeven en blijkbaar kon ik dat niet meer corrigeren. En eens te plekke, liet de connectie het geregeld afweten, zodat ik uiteindelijk maar 2 foto's live kon uploaden en ik geregeld naar regular Twitter ben uitgeweken om daar een tweet te posten. Het feit dat iedereen met 2 nicks geconfronteerd werd, was ook nogal verwarrend, maar kom, met 40 girls geeks hebben we het er zeer mooi van afgebracht. Ik kan ook niet genoeg benadrukken dat het een unieke dag was.

Was mijn week vooraf niet zo overvol en gejaagd geweest dan had ik de tijd genomen om de shopping lijst eens op voorhand door te nemen (dat was een héél goed idee geweest realiseer ik me nu - maar dan had ik vast ook veel meer mee naar huis gesleurd).