Who's that woman in the mirror?

Te veel werk & te weinig focus (dus STRESSEN & dagelijks doordoen zonder lunchpauze), trips naar Londen, afspraken met coaches, school infoavonden, tandartsvisites mèt kids, lang wachtkamerzitten bij de orthopeed, foren op de fietsroute, nauwelijks kans om op de vaste momenten te sporten en als kers op de taart een afwezige drill instructor...

Het gaat weer véél te hard en er is te weinig sprake van structuur en regelmaat. Met alle gevolgen vandien...

Ik ben er nog wel, maar dan ook weer niet. Ben ontkoppeld. This isn't me. Enkel een overweldigende stroom van gedachten in een omhulsel dat ik als vreemd ervaar.

Ik sta in de les met een barbell in mijn handen en probeer te doen wat het vrouwmens vooraan voordoet. Alleen slaag ik er niet in om de instructies aan mijn lijf door te geven. Ik kijk in de spiegel en ga na of de vrouw daar min of meer hetzelfde doet. En zo - met behulp van visuele feedback - lukt het min of meer.

Ik ben gedegouteerd. Boos, dat het wéér zo ver is gekomen. Dat ik afdrijf naar dissociatie. Dat het brein draait zonder lichaam.

Hoeveel rust eer dit weer goed komt? Geen idee.

I am the hybrid.
De Cylon datastream passeert door mijn kop.