Maar wat wel een goed idee zou zijn, daar kom ik niet uit. Ik worstel nu al weken met vragen en taken omtrent toekomstperspectieven op professioneel gebied en waar ik tegenaan loop is iets wat ik in anderen als verwerpelijk detecteer: de angst om los te laten.
Het getuigt van intelligentie en realisme om je kwaliteiten, vaardigheden en whatnot uit te spitten om tot een persoonlijk ontwikkelingsplan (een POP!) te komen. I could not agree more. Maar het werkt ook héél belemmerend. Want ik slaag erin om mezelf keer op keer in een gekend - strak - keurslijf te duwen, terwijl ik helemaal geen keurslijf wil. Of hoef, for that matter.
Ik ben niet gehandicapt. Binnenkort ben ik zelfs niet eens meer "ziek". Toch lijkt het alsof ik constant aan mijn belemmeringen ten onder ga, terwijl ik die eerlijk gezegd maar op specifieke momenten als erg lastig ervaar.
Dat die momenten geheid binnen mijn werktijd vallen, zou een duidelijke indicatie kunnen zijn. Waaruit ik zou kunnen besluiten: stop met dat werken! Nu!
Maar zulks concluderen houdt geen steek. Want in al die tijd dat ik niet werk (na aftrek van slaap toch een kleine 100 uur per week) zit ik heus niet op mijn luie reet te niksen. Neen: dan doe ik dingen. Véél dingen. Van alles en nog wat. Online en offline. Voor ons gezin. Voor anderen. Voor mezelf. Ik plan en regel, shop en drop, spreek af en rijd rond, zoek op en leg uit, loop en fiets, knutsel en schrijf dat het een lieve lust is.
Zonder noemenswaardige problemen. Ik ken mijn grenzen. Geef ze aan. Stop op tijd. Doe precies die dingen waar ik goed in ben. En als er al iets misloopt, is het geen failblog materie.
Een andere conclusie kan dus zijn: ge zijt niet goed bezig, tijdens de werkuren.
Misschien moet ge daar eens over nadenken.
Zonder direct in paniek te slaan.
Zonder misplaatst verantwoordelijkheidsgevoel.
Zonder direct in paniek te slaan.
Zonder misplaatst verantwoordelijkheidsgevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten