Heb gisteren 2 uur gespind. Vandaag eens om de Watersportbaan gelopen. Ervaar vlagen van extreme concentratie. Heb geen nekpijn meer. En ook geen tijdsbesef. Alles vloeit in elkaar over en het lijkt alsof maart hoogstens een week oud is. Afspreken wordt riskant: ik vergeet dingen terwijl ik ze uitspreek .
't Is alweer een tijdje geleden dat ik nog een zware "up" doormaakte. En tot nog toe is het draaglijk. Ik ben nog niet de godganse tijd bezig met het afremmen van de ontremming.
Ben er niet al te bezorgd over. Ik weet nu dat ik wat meer medicijnen mag nemen. Want ik ga naar bed omdat huisgenoten slapen. Niet omdat ik moe ben.
Zoals het nu voelt, kan ik gewoon doordoen. Maar dat doe ik niet: ik ben een redelijk mens. Veel te verantwoordelijk en verkrampt om de boel de boel te laten zijn.
Maar toch: ik moet dringend leren dat opgeven OOK een optie is. Een die ik nooit eerder overwoog maar hey, things change ...
woensdag 25 maart 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten