woensdag 23 december 2009

Traditional

In de voorbije 20 jaar zagen we hoe familietradities vervagen. Ik weet nog, dat we blij waren. Dat we niet in vol ornaat moesten rondcrossen op die dagen. Dat we van al dat gedoe af waren. Dat tafelen en cadeautjes naar andere, nietszeggende momenten later op het jaar verschoven werden, omdat dat nu eenmaal beter uitkwam ...

Kerstdag: ooit was het een groot feest, bij tante Philomène. Met te veel volk op een te kleine ruimte en véél te veel eten. Ooit zaten we met z'n allen - nog zonder kleinkinderen - rond de tafel in Brugge. En nieuwjaarsdag, dat was was bij mémé, in het warme appartement.

Dingen veranderen. Mémé is al lang dood. Oma, tante Philomène en tante Simonne ook. Het oudste kleinkind is volwassen. En op die dagen, gebeurt er gewoon niks.

En nu is het elk jaar van dat. Mogen we proberen uitleggen aan onze kids dat ze echt niet naar vriendjes toe kunnen. Dat iedereen bij zijn familie is. En dat ze dat bij ons niet echt doen. Kerst vieren op Kerstavond en Kerstdag.

We zullen er thuis wel wat van maken met ons 4.


Waar is den tijd van speenvarken aan 't spit en Irish coffees achteraf?

dinsdag 22 december 2009

Pain in the neck

Soms krijg ik er wat van: ik heb vrij en kan er geen seconde van genieten omdat ik niet weet wat éérst doen. Ik moet echt vooraf een lijst maken van wat ik in mijn vrije tijd moet en wil doen, anders lukt het niet.



Zoals Pink - die me trouwens aan Starbuck doet denken (en vice versa) - het zo mooi kan zingen in Hazard To Myself: I'm my own worst enemy.

maandag 21 december 2009

Mittelschmerz

Hé tiens, eigenlijk heb ik het hier nooit gehad over "de verloren jaren", toen de focus op fertiliteit lag en miskramen, laparoscopieën en curettages een aanzienlijk deel van onze beleefwereld uitmaakten. Feit is: je leert het niet af, weten wanneer je ovuleert.

zondag 20 december 2009

Closure

Niet dat ik aan eindejaarsdinges doe of zo, maar daarnet, terwijl ik ongelooflijk hard aan 't kuisen was, bedacht ik me dat het voorbije half jaar eigenlijk geen uitschieters met zich meebracht. Ik kan dat natuurlijk toeschrijven aan de medicatie die zijn werk doet, of aan mijn verstandig gedrag - ik ben niet zo vaak mijn kot uit gekomen en heb me nergens door laten onderuithalen - maar er is meer aan de hand dan dat, begreep ik plots. Ja: een paar issues die me al jaren bezighielden - dingen die ik anders wou maar waar ik tot mijn vreselijk grote frustatie niks kon aan doen - losten zichzelf op. Hoezeer ik ook probeerde om er mindful mee om te gaan, hoezeer ik me ook toelegde op het boeddhistische pad: bijtijds vraten ze me op.

En zie, nu durf ik spreken van closure . Gelijk in de afleveringen van Dollhouse (Needs) en BSG (Maelstrom) die ik gisteren zag.

Blijkbaar is het toch waar dat uiteindelijk alles zichzelf oplost.

zaterdag 19 december 2009

No singles just fillers ?

Al een hele week Reality Killed the Video Star op de iPod, on repeat.

Ja, ik heb de cd gekregen. Want zelf muziek kopen, dat doe ik eigenlijk niet. Zo heb ik Robbie's vorige nooit beluisterd. Die is me gewoon ontgaan. Nu had ik wel links en rechts gelezen dat er een nieuwe aankwam, maar omdat die artikels vol zever over Robbie stonden - en ik geen fan ben van zulke zever - had ik zelfs niet te kennen gegeven dat ik de schijf wou. Maar kijk, als je niks verwacht is het plezier vaak groter.

Mijn eerste gedacht was: wow, dit is goed! Omdat er niets uit sprong. Niets de impressie gaf dat er toch wel een paar luisterbeurten zouden overgaan eer ik het kon smaken. Maar het zit zo: de eerste dagen hoor ik enkel teksten. En die vond ik goed. Humor, cynisme en sarcasme: precies waarom ik ook van Lily Allen, Kate Nash, Loudon Wainwright III en Eminem hou. Bovendien heeft Robbie ook wat issues met zijn katholieke opvoeding en die issues, wel, laat ik zeggen dat ze herkenbaar zijn.

Na een week luisteren, heb ik zo mijn favorieten: Blasphemy (What’s so great about the Great Depression - HOOT! ), Bodies, Last Days Of Disco (Don't call it a comeback) en Morning Sun. Ik merk ook dat er muzikaal ergerlijke stukken tussen zitten - waar het te plat popu wordt naar mijn goesting, iets wat ik bij Intensive Care niet had. Toch vind ik dit een leuke plaat. Lekker dansbaar en zo, wat fijn is op de fiets en tijdens het lopen.

En zeg nu zelf: het refrein van Bodies is so true & so funny

All we’ve ever wanted
Is to look good naked
Hope that someone can take it
God save me rejection
From my reflection,
I want perfection

woensdag 16 december 2009

Unfinished Business

Kinderen worden groot. Plots gaan ze naar een school met punten en wordt het menens. Twee weken geleden was het zo ver: de eerste examenreeks begon. Er werd gestudeerd. Geschematiseerd en overhoord. En de - broodnodige - wekelijkse routine sneuvelde. De boodschappen raakten niet gedaan en ik kreeg het al snel echt benauwd, wegens geen tijd voor rustpunten. Omdat we alle vier onder druk stonden, met school en werk en allerhande onverwachte extra's tussendoor. Nu ja, het is voorbij en 't is gelukt. Maar het heeft doorgewogen. Ik heb het vorige zaterdag echt van mij af gelopen - zowaar 15 km aan een stuk ...

Ondertussen staat de nieuwe Robbie Williams - een cadeau- op de iPod. En kijken we verder Battlestar. Ik durf het bijna niet luidop zeggen, maar blijkbaar vindt ie het goed! Want we kijken samen door, aan een tempo dat ik niet voor mogelijk hield. We zijn aan de helft van het derde seizoen: nog 10 te gaan, dan Razor en dan de 20 episodes van Season 4. Wow!

En ja, ik heb weer zitten bleiten bij Unfinished Business. Neen, niet voor Lee. Da's ne moeilijke mens, met veel principes en zo. Wel om "Kara Thrace loves Lee Adama". Want wat zij doet, daar kan ik geheel inkomen. Snotter.

zondag 6 december 2009

Slaan met een roeispaan!

En wat bracht de Sint? Een zwarte Wii! En een vuilbakske van Cars. En een spel Top Trumps van de Clone Wars. En een boek. En elk een nieuwe tandenborstel (bij al de snoep) en elk een mini "doucheschuim" setje - voor in de sporttas.

Dat laatste was een afterthought. Zus wou graag een "puff" en toen kon de Sint natuurlijk niet anders dan ook iets voor broer te voorzien. In de vorm van een "Axe Mini Traveller".

Kon de Sint weten dat dit laatste heel erg in de smaak zou vallen? Neen.

Maar toen zoon de Wii had getest, ging hij effe douchen - en toen ik hem in de badkamer in een wolk van appelsienengeur aantrof, bleek hij zeer content. "Het ruikt lekker", vond ik. En toen wist hij (9) te melden: "als je lekker ruikt, kan je alle vrouwen krijgen".

In de late namiddag, na de scouts - waar ze elkaar blijkbaar zeer fijn met een roeispaan hadden gemept ("we hadden een kussen rond onze buik gebonden en ik ben gewonnen"), vond hij het toch nodig om nog efkes te douchen eer hij Wii Sports Resort verder ging verkennen.

Ondertussen ligt hij in bed, geurend naar Axe Hot Fever. Ik hou mijn hart vast.

donderdag 3 december 2009

Uitval

Ging een vrouw naar de supermarkt. Een beetje gehaast en zo, want het ene kind moest nog worden overhoord en het andere kind wachtte op de sporttas en een belegd broodje. En toen aan de kassa, was ze het kwijt. Het nummer van de bancontact kaart, allé: de pincode, zo heet dat nu. Ze dacht dat ze het wist. Want ze had die middag nog 50 euro gehaald aan de automaat. En ze had een half uur eerder ook nog iets betaald, aan een andere kassa. Ze tikte dus het nummer in. En nog eens. En toen eens met wat nummers omgekeerd, maar toen wist ze het eigenlijk al.

Het was weg. Foetsie. Uit het geheugen gewist.

Best mogelijk dat het nooit meer weerkomt, wist ze uit ervaring.

Gelukkig stond er een kennis in de rij die dan maar in haar plaats betaalde. Met wie ze ondertussen netjes afgerekend heeft.

Ze heeft er nadien niet over gestresst. Het was maar een code. Vier cijfers! Pfft. Ze had het vandaag wel een beetje moeilijk om op woorden te komen. Maar ze was ook blij dat ze nooit een kind op de achterbank is vergeten.