Comorbiditeit

Onrust. Al van gisteren eigenlijk. Wiebelig. Springerig. Wakker.

Niet gezond genoeg om stevig te sporten, dus thuis, voor de lichtbak. Stephen Fry op Canvas. Wow: iemand die ronduit vertelt over zijn psychische aandoening. En duidelijk maakt dat er nog veel mee rondlopen. Chapeau. Wat me erg opviel is dat hij héél laat - op zijn 38 ste - en pas na een zware crisis te weten kwam wat er precies met hem aan de hand was, terwijl hij al van jongsaf aan met hulpverleners allerhande geconfronteerd werd. En al die tijd wist hij best dat er "iets" niet klopte. Shit zeg.

Super happy hypomane momenten waren (en zijn) mijn deel, waardoor ooit werd geopperd dat ik als "bipolair II" geklasseerd mocht worden. Maar volgens mij en het DSM-klassificatiesysteem, de bijbel van de medisch-biologische psychiatrie, loopt het niet zo'n vaart. ADHD is een gedragsstoornis en wordt gestuurd vanuit de "aanleg". Je wordt er mee geboren. En je leeft ermee. Als ik de getuigenissen uit de documentaire zie, realiseer ik me dat ik van geluk mag spreken. Het valt allemaal nog mee. En de comorbiditeit, die pak ik erbij zeker?