Backstage Tourism (1)

Op weg naar Werchter regent het bijna de hele tijd. Aan de parkeerweide staan traktoren: men is op het ergste voorbereid. Wij ook, dus draaien we onmiddellijk naar een droge strook aan de rand, wat ons een erg boze parkeerhulp oplevert. Maar kom, het regent niet en we zijn dik op tijd en relaxed. Dertigers en veertigers slenteren richting weide. Fleece vesten, K-ways en regenlaarzen.

Look the part: we belong here. Het is werk.;-) Ondertussen weet ik goed genoeg dat W. geroutineerd is in dit gedoe. We schuiven aan; ik krijg een zilveren VIP en een Marquee bandje met gouden blinkertjes, W. heeft ook een groen exemplaar voor de Media Village. Na het verbazend professioneel behandelen van een paniekerig telefoontje - de fotografe vreest dat ze op de foute parking staat en niet op tijd binnen zal zijn, neemt W. me mee richting werkplek.

Tijd om eens rond te kijken op de weide: waar valt er brol (hoedjes, tasjes etc) te scoren voor de kids? De festivalgangers installeren zich. Maken het gezellig. Overal zeiltjes en fluo opblaasstoelen. Ik zie zelfs bag in box wijn. Ben verbaasd dat dat mag. Onderweg blijkt dat de plastic tegels regelrechte boobytraps zijn: één stap erop kan genoeg zijn om een gulp water in je schoenen te krijgen. Mijn linkervoet is nat. Beikes.

W. haalt de setlists; ik wacht braaf bij de Media Village security. "Voila, ik weet genoeg voor vandaag", komt hij buiten. Met een 2 bekers espresso. Nice. Who the fuck is Juanes? vraag ik "Spaanse shit, eij et e hit ghad", luidt het antwoord.

Milow gaat beginnen, op naar de VIP pit. De mensen hier, links vooraan, hebben véél betaald om vooraan te staan of zijn door hun firma getrakteerd. Er zijn er nog maar heel weinig. Dertigers, veertigers en vijftigers, veel gekleurde en gebrushte kapsels. Eén kerel met een groot fototoestel. MAG NIET hé!

In de andere "pit" aan de rechterkant van het podium staan de "rappen" die een pitbandje scoorden door gewoon op tijd te zijn.

Hans Otten presenteert. Hij is gelijk minder vet dan ik dacht dat ie was. Niet minder ergerlijk. Jammer.

Milow. Pas op, die mens heeft mij niks misdaan. Zijn muziek is best ok. Zijn ballads slimy, but they fall in place. Maar die teksten. Volledig geplukt uit de eerste 600 woorden Engels op school. Baffling! "do you know that Billy Joel song? it says only the good die young" Tenenkrullend! Oh my. My low indeed ...

Vlak nadien kom ik Dominique tegen die voor Radio 1 de Weide opgaat. Ze is er blijkbaar behoorlijk zenuwachtig over. Tijdens Juanes blijf ik in de Marquee. Kerstomaten, soepstengels met dip, blokjes kaas en salami en een gazet (allé, het Nieuwsblad) om te lezen, meer moet dat niet zijn.

Voor de volgende groep ploeteren we samen weer naar de VIP pit. Aan het Radio 1 kot - kom ik mijn afdelingshoofd tegen. Note to self: hem toch vragen of hij prijs had met Win met de Exit Mix!

Hans Otten is sooo wrong. Is er dan niemand die hem dat zegt?

The Scabs. Met als toegevoegd schurft van dienst Hautekiet en Riguelle (op krukken - tiens, heeft er hem eindelijk iemand een schup onder zijn gat gegeven?) Swinnen heb ik altijd een aangenaam mens gevonden.

Om mij heen kijkend in onze pit ervaar ik verbazing. Waarom staan die mensen te smssen? Iets als: kijk/hoor nu, ik sta voor The Scabs. Of kijken ze gewoon hoe laat het is? Zie één van ons buren, blijkbaar een die hard Scabs fan. Het duurt een heel eind eer hij ons opmerkt.

Al bij al vallen de Scabs mee. Niet dat ik er ooit naar luister, maar ze mogen er op gebied van ambiance best zijn. Zo van die "Hard Times" zever, vind ik wel plezant. "Maybe it's nature having its way..." 'k Ben de eerste omdat te verstaan jongen... " Wie was er bij 25 jaar geleden? " roept Swinnen. Yup, W. naast mij springt dol in het rond (en ik tel gelijk na hoe oud hij toen was).

In de Marquee geven ze ondertussen uitleg bij het eten. Genre: "dit is een potje pasta en dat zijn scampi's". Stylish!

En dan is er Iggy, the iguano. We staan op de tweede rij. Omdat W. plannen heeft. En ik ken hem, hij moet gewoon iets zots doen op een festival. Dit had hij had hij al een jaar voorzien. Het moest dus lukken. De bassen bij The Scabs deden pijn. En Iggy zou nog luider zijn, zegt W. Ik ben er niet gerust in. Maar ik sta klaar. Om W. over het hek te duwen (de security duwde aan de andere kant). Om foto's te trekken en een filmke te maken. En voilà! Het is volbracht. Hij stond met Iggy Pop op het podium van Werchter. Met zijn buik bloot.

Iggy zelf is een karikatuur. It's sad really.

Op de terugweg botsen we op Kristof Ysabie, onze plaatselijke Sting lookalike.

Ik sta nog in de rij voor de wc's in de Marquee (en die rij was lang) en plots hoor ik Sting. No! Een kwartier te vroeg! Walking on the moon, van de Marquee naar de pit, door enkeldiepe modder. Gelukkig is 't een lang nummer, hoor ik W. zeggen. De mensen met propere schoenen hebben plots hun weg naar de VIP pit gevonden. Damn. We raken maar halverwege, niet dichter. Sting is knap met baard. Niet icky maar sexy. Zijn T-shirt zit lekker krap. Hij laat tenminste wat aan de verbeelding over.

Some kind of magic it is. The Police! 60 minuten juist, en dan de "bissen". Zelfs met de setlist erbij is het genieten.

Bij het sluiten van de Marquee worden we naar de VIP ruimte genodigd. Om nog effe na te praten en de files te vermijden. Uiteindelijk worden we onder begeleiding naar de uitgang gebracht - die was al dicht. Op de bijna lege parking wordt nog met traktoren gesleept. We zetten aan en raken in één beweging weg uit de modder. Oef.

Ik heb mijn krant, boek en iPod, mee tegen opstoten van verveling, niet uitgehaald.

Beeldverslag hier !