Heb de laatste dagen wat bookmarks gekuist. Allé, strikt genomen heb ik er nog nauwelijks. De Firefox thuis en op het werk heeft wat "startpunten" in de toolbar zitten en wat gevarieerde rommel die ik geregeld probeer op te kuisen, maar die dingen zijn lokaal. Niks handig dus als je elders zit.
Online bookmarks to the rescue? Mijn simpy account is ingedut en op delicious heb ik niks meer. Neen, ik had en heb zo mijn eigen oplossingen. Eerst waren het Gmail drafts. Dan Google Docs. En nu ook Google Notebooks. Clippings, links, prentjes, adressenlijsten, blog inspiratie en zo meer. Een stapel losse blaadjes en Post-its maar dan online. Die ik nu een beetje opgekuist heb. Met taxonomieën en tags en zo.
Heb ondertussen ook mijn aantal "nog te lezen" feeds teruggebracht naar 755. Dat wil zeggen dat ik hele stukken blogs inhaal. Ik doe dat blog per blog. Zo lees ik verhalen. Zie ik weer hoe het gaat met x en y die ik in real life niet heel vaak tegenkom en nog minder aanspreek.
Sommige verhalen zijn grappig. Sommige triest. Sommige bewust onduidelijk voor zij die niet echt close zijn met de auteur. Maar ze hebben dit in common: ze mochten het daglicht zien.
Verhalen die het daglicht niet mogen zien, hoor ik liever niet. Voor mij zijn ze een bron van onrust. Meestal gaat het over roddels. Soms worden dingen in vertrouwen verteld. Hoe ouder ik word, hoe vreemder de dingen die aan mijn oren komen. Mensen doen rare dingen. Héél rare dingen. Waar ik me dan weer veel te veel vragen bij stel.
In al mijn kwetsbaarheid ben ik omringd door W. en de kids. Vandaag ben ik dankbaar dat ik het op dat vlak getroffen heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten