Reward and drive

Zit thuis, met nieuwe medicatie, en voorlopig zonder Rilatine. Thuis om te observeren wat er gebeurt. Allé, hoe ik me voel.

Het toeval wil dat er in die paar dagen ontieglijk veel stoorzenders opdoken, waardoor ik geheel niet weet of ik mij anders of beter voel. Ik heb één nacht slecht geslapen. En mijn nek zit vreselijk vast waardoor ik geheel verkramp. Maar of dat iets met de medicijnen te maken heeft?

Het enige duidelijke verschil is: ik ben niet aan het werk. Het gaat dus onmiddellijk beter. Niet dat ik niet graag werk. Integendeel. Maar als ik geen aandacht moet geven, valt het een stuk minder op dat die capaciteit nogal erg kaduuk was, de laatste weken.

Thuis overleef ik vlotjes, met de aandachtsspanne van een dode mus. Het geeft niet. Het maakt geen zak uit of mijn dopamine levels goed zijn of niet. (Daarom ben ik dus zo moe!)

Thuis kan ik de tegenwoordig weer luttele functionele uren per dag optimaal benutten. En in de resterende zombie tijd kan ik sporten. Lopen met Pink of Britney Spears in mijn oren. Een beetje endorfines kunnen vast geen kwaad, nu ik geen SSRI naar een NARI & DARI uitprobeer.